Ahmet Çelik Şiirleri - Şair Ahmet Çelik

Damarlarımda gezen gönlümde bir böceksin
Ellemeye kıyamam dokunsam öleceksin
Canımla sevdiğimi nereden bileceksin
Geriye hiç bakmadan gel desem geleceksin
Zemheride açılmış ince zarif çiçeksin

Yağmursuz karsız halle serinleten şu yazı
Mevsimlerin güzüyle eylül gelmiş dediler
Evsiz yurtsuz mahlûkat tespih eder niyazı
Yaprağın filiziyle eylül gelmiş dediler.

Sabah öten kuşların kulağımda sedası

BENDEKİ ŞAİR

Yürek kiri zift gibi su sabunla aklanmaz
Sözüm Vatan olunca kinayeden hazlanmaz
Şair çuvala benzer içinde ok saklanmaz
Sever Anadolu’yu selâm durur Hilâle.

ARARKEN

Kafamdaki kusursuz sevgili
Ellerimi şakaklarıma dayayıp
Muhteşem akıl tayıma binerek
Kendimce seni aramaya çıksam

Cümle melek toplanmış aleme rahmet saçar
Adalet korkusundan nefsin uykusu kaçar
Bilmez muhabbet dar’ı sonuna kadar açar
Görev deyip vurandan yandı içim Ya Ömer. (Ra)

Sana şahadet sunan sanki dünyadan bezik

Elden ele gezmiştir tarihsel akışıyla
İnip çıkan değerle aldatmış nakışıyla
Bazen put bazen sebep değişen bakışıyla
Garibanda misafir zenginin cebi para.

Biraz doymaya fakir ömrünce hep çalışır

Bereketin eliyle hep dağlardan eserler
Oymağının asına ruhlar açar Yörükler
Kalp küpü sevgi dolu hemencecik küserler
Yüreklerin pasına basar geçer Yörükler.

Bugünün işlerini bırakmazlar haftaya

Korkarak çok ağladım ben annemden doğunca
Huzur güven başladı o karnımı oğunca
Yere bastı ayağım karanlığı boğunca
Ömür nedir ki sence bir yudum süt içimi.

Yeter ki biraz eğil vururlar sırta taşı

Giden gelen kuyrukta arkası kesilmiyor
Yarınlara talimmiş kalpteki gereksizler
Kurtulmak hayli zormuş bir türlü eksilmiyor
Yazda kırık dalımmış kalpteki gereksizler.

Bazen öyle kapıldım canla sevdiğim oldu

Basit veda yerine közü gönlüne alan
Vızıldayan ateşin içine canla dalan
Vatan kurtulsun diye sevdası yarım kalan
Aşık hıçkırığında acılarım var benim.

Zannettik değiştirir ilim irfan fes ile