Afşar Timuçin Şiirleri - Şair Afşar Timuçin

Şiirler yazdırdı bana bakışın
Eline kırk yıl kalem almamışlara
Soğuk yürekleri ısıttı aşkın
Kendini büsbütün bitmiş sayanlara
Duyurdu yaşadığını içten içe

Başlayacak gibiyken konuşuyorsun, bitiyor,
Yeniden geliyoruz başladığımız yere.
Aşklar ve inançlar da aynıdır,
Bir başka yanına geçemezsin
Bir yanını yaşayıp bitirmeyince.
Ne çok şey bildiğimiz çıktı ortaya,

Yakışmıyorum, kim ne derse desin,
Yakışmıyorum yalnızlığa.
Sizde başlamadan bende bitmesin,
Benim de olmasın sizin olmayacaksa.
Çam kokusunu genzime çekişim,
Sizin gülü sevmenize çok benzer.

Yaşamak alışmaktır
İşportada satılan kadın geceliklerine.

Alışmak manavlara, doçentlik tezlerine
Alışmak yaşamaktır.

Sana bir haberim var
Verdiğin şişeyi kırmadan getirdim
Eve girer girmez açtım
Yaptığın reçel dünyanın en güzel reçeli.

Yüz bin renk vardı içinde

Üsküdar’da bir başıma kaldım tutuklu gibi
Deniz kirli, martılar yorgun, gök kapalı.

Bir yağmur geldi martıları kopardı
Tozlu mavilerle durgun bir sessizlikten
Korka korka biraz da kızarak düşündüm

Onlar savaşçıdırlar içlerinde
Gökleri yeni baştan kurarlar

Böyle çıkma gece vakti balkona
Havalar soğudu üşümesin ayakların
Acıya salıverme kendini bir çırpıda

Çocuğum uyusan bir güzel
Ölümleri düşünmeyi bıraksan da
Nasıl olsa şimdi korkunç amcalar
Ateşler akıtmıyor göklerden
Çocuğum güzelce uyusan da
Uyansan güneşli bir güne

Bir suyun akışına dalar gibi kalıyoruz
O zaman gün sızıyor saçaklardan ince ince
Biz birbirimizi karşılıksız sevmeye başlayınca
Birlikte bir kirazı dişler gibi oluyoruz
Uzun bir kervan gibiyiz güneşte ağır ağır
Aydınlığı iki ayrı sevinç gibi yaşıyoruz

Yeni bir tutkuyu kaldırmaz o
Yeni bir aşk öldürür ceylanı
O sevdi mi çocuklar gibi sever
Sen olsan ateşe verirsin tarlanı
Çiçeklerini yerle bir edersin
O bir duvar dibinde yatar sesizce