Her bir adem hoşlanmaz, aynaların dilinden;
Çünkü onlar insana, gerçekleri söylerler.
Madem haber veriyor, onlar kulun halinden;
Neden ins’ler dostlara, böyle sitem eylerler?
Yaklaştıkça kıyamet, tuhaf şeyler oluyor
Ve onun da ekseri; gelip beni buluyor
Ümmet ilmi bırakıp, tercih eder cehil’i;
Ben onlara ağlarken, onlar bana gülüyor!
İsyan için akıtma, lütfen dostum şu teri!
Yeter deme belaya, bilir Mevla’n yeteri!
Madem hayat imtihan; şekva etme şükür et!
Bir baksana etrafta, var beterin beteri!
Her bakışta aynaya, beğenirsin sen seni;
Sanırsınsın ki âlemde, senden güzel biri yok.
Aynı gözle görürüm, inan kardeş ben beni!
Elbette ki dünyada, insten özel biri yok.
Her insanı bu tarzda, yaratmışken yaradan;
Etmiş iken yaratan, Hak din ile müşerref;
İlan ettin kendini, ırkın ile sen eşref(!)
Çizip asıl kimliği, ettin zanla iftihar;
Yetmedi mi ey insan, yoksa sana bu şeref?
Sevme diyen kim sana?
Bu söz denmez insana!
Derim ancak ben sana;
Helal sev, haram sevme!
Madem kalbin emanet;
Ey dünyaya müptela!
Orda mısın sen hala?
Bu aşk seni sonunda;
Döndürecek aptal’a!
Ey fenanın aşık’ı!
Demodedir gerçeği, mecazisi pek moda;
Gece gündüz atıyor, halk kendini şu od’a!
Bir görüşte vurulur (!) bir birine adaylar;
Biri okey demezse; öbürü fena paylar(!)
Çakma adam çok ama
Gerçeğini bulmak zor.
Ekser sebepse gama;
Sözlerimi al sen yor!
Olmaz o şey unvanla!
Kimden senin ilhamın, söyler misin ey şair?
Bu günler de periden(!) alıyor da hep kahir!
Şayet cinden periden, alınırsa bir ilham;
O, kişinin başından, eksik olmaz tasa, gam!
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!