Zülfikar Yapar Kaleli Şiirleri - Şair Zü ...

El bilmesin içimdeki yangını
Koy yansın kendinin bulana kadar
Ben kalayım bu hayatın dingini
Külümden yeni can olana kadar

Kim ne bilsin içimdeki sancımı

Gökyüzünde cilve, yerde temaşa
Bülbül taş başına konar mı sandın.
Sitem yaramazın elinde maşa
Yüreklerin feri diner mi sandın.

Ezeli saltanat ebed durumda

Başına taş diyor, sazlı ve sözlü
Bak herkes “düş” diyor, ayan ve gizli

Ayağa baş diyor haksız sayılmaz
Harama hoş diyor tefe koyulmaz

Bazen dertli gezer bazen ağlarım
Sevdiğimden ayrı kaldım neylerim
Bazı durgun akar bazen çağlarım
Sevdam için çalar çalar söylerim

Beni hiç kimseyi sevmez sanmayın
Ülkü denen ela gözlü yar benim
Gülemiyor diye bana yanmayın
Kafkaslarda hiç kalkmayan kar benim

Hayat bir anından değerli olmaz
Hep dikine gider esriğin biri!
Kimseye aldırmaz, sözümden almaz
Ahtı beni güder esriğin biri!

Kupkuru söz ile testi mi dolar;

Bayramların şimdi şeri hükme ne?
Biz bizlerden çok çok uzağa düştük…
Gene gönül mahzun, yüz asık gene,
Çok müflis Müslüman tuzağa düştük…

Şu mahzun vatana bir bakın hele,

Dağı duman alır, ovalar yürür
Gözümüze batan ıtırdı ey dost!
Ovayı sis basar, davalar yürür
Boynum vuran bizim satırdı ey dost!

Hüsrana çeyrek var bu son gidişte

Kiminiz dalkavuk, kiminiz kavda
Dürzünüzü beğenmedim bilesin
Kim korkuttu, neye bedel bu sevda
Arzınızı beğenmedim bilesin

Hava hep karamsar, her gün bulutlu

Göklere açık eli, duası zeminedir
Şu gök gözlü arzuyu sanırdım eminedir
Eminde ki bu gayreti âşıklık deminedir

Şu salıncak deryada konforlu bir yattadır
Zeminde su eriyor, eminler feryattadır