Ziya Bekar Şiirleri - Şair Ziya Bekar

iki milyon insan oradaydyıar
Ankara’da geriye çekildi dağlar
Gözleri yaşlı, el ele, göz göze, tüm insanlar
Atanın huzurunda bu vatan için ağlar

Ulusal basın gördü bizleri için için ağlar

Rengarenk ışıklarla süslenmiş,
Marina da
Birbirinden güzel
Geline benzemiş gemiler.
Işıkların yansıması
Denizde,

Hep bir bülbül olmak istedim
Gülle muhabbeti öğretsin diye
Gönlüm aç, susamış sevgiye
Ver o güzel elini güzel elime

Bu kavga, bu gürültü niye

zaman kavga zamanı,
fikir çıkmazında
insanları bilgilendirme zamanı
fikirlerin doğruluğunda
Yeni dünya, yeni ufuklar bu topraklarda
Ağlayalım beraberce, özgürce uçalım

Ömrümün acılan ilk baharın da
Meyveler verecek bir gönül buldum
Ben bu aşk yolunun daha başında
Mutluluk verecek bir gönül buldum

Kimi almış başını gidiyor,
Bina üstüne bina yapıyor,
Kimi oturmuş ağlıyor,
Dert üstüne dert yapıyor.

Kararmış geceler yanmıyor lambası,

Ben bir çocuktum,
Koşup oynayıp gezecektim,
Ve okuyarak büyüyecektim,
Öğretmen olup öğretecektim,
Doktor olup koşacaktım
Hasta yaraları sarmak için.

Bir ocak 1999’un ilk sabahı
Dışarıda pırıl, pırıl bir güneş.
Ortalık sessiz ve sakin,
Kuşların cıvıltısını bile duyamıyorum.
İlk sabahın ilk saatlerinde,
Tamtamına 360 derece,

Gurbet kuşları,
Gidişin hatırlatır bana sonbaharı
Gurbet kuşları, gurbet kuşları
Yalnızlık içimde bir acı
Ne olur be hancı
Şuraya bir yatak ser, uzanayım!

Benim Yalnızlık şehirde değil,
Yalnızlığım bu şehre yansımış,
Buruk bir şarkı makamı hüzzam,
Sorsalar insanlara yalnızlığı,
Farklı farklı yaşam içinde makam,
Ama sonuç da Hüzzam!