vazgeçtim
sevmek iyileştirmeyecek
kıyılarında bulduğum çakıltaşlarının açtığı yaraları
ki onları görmek bile ne kadar zamanımı aldı
senin kumlarında yürüdükçe
ayaklarım parçalandı
seni öldürdüm
yerin altından çıktın yeniden
tozun toprağınla
geldin karşıma
konuşuyorsun
sesin uzaklarda bir fırtına
bahara hazı değilim
çiçeklenmedim yeterince
çocuklar dallarıma tünemedi
gölgemde öpüşmedi sevgililer
şimdi bahar geldi diye
tatlı bir telaş mı sarmalı insanları
evleri ve yürekleri temizleyip
misafirlere yer mi açmalı
başka iş yokmuş gibi
Gözümü kapıyorum bir bahçedeyim
rengarenk çiçekler değil
solan çiçeklerleyim
bir ses duyuyorum
belli belirsiz
gitsem dayansam kapıya
küçük bahçıvan kadir eymen'e
bahçede
güller ve menekşeler
birbiriyle konuşuyor
bazen bir kadın eli düzeltiyor yaprakları
balıklara inat on saniyede bir
doluyordu zihnimdeki boşluklar
unutmak diyordu
duruyordu
mümkün müydü hatırlamamak
her şey taze
oltanın ucunda ben
benim içimde dünya
dünyanın üstünde solucan
kıpır kıpır kıpırdayan
solucanın gözünde yaş
yaşın yanında mutluluk
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!