Dalgalanır bazen saçların
Kıvrım kıvrım rüzgarlarla
Yüzünde o eski uygarlıkların prenseslerinden kalma
Saf,
Temiz ve berrak bir gülümseme...
Seni sevdim seveli,
Sen ezberini en iyi yaptığım kitaptın
Hiç yazılmamış roman gizeminde
ama sitemle baktın...
Kalem ağladı;
Yazık,
İçimde kaldın...
Yasak bir şehirde
Özgürlük oyunu oynayan ruhlar gibiyim.
Gidebileceğim en uzak yer
Kentin sınırlarından ibaret.
Koştukça daralan
Daraldıkça kısalan
Kırık bir pencerinin arkasından bakılan hayat
Ve pişmanlıklarla dolu bir yaşantının
Peşinden gelen kırıntılardır
Yalnızlık
Saçın sakalın ak
Buğulu gözlerle bakarken ufuğa
Çocukken mi çabuk geçer zaman
Yoksa koca adamken mi?
Ne zaman başlar aslında vazgeçmeler?
Kaldırımlarca yolların
Soğuk bir bahar esintisinde
Güneşin sonsuzluğa açılan kollarının
Bazen geç kaldıgını düşünmek için dahi geç kalmışsındır!
Yanlışın neresinden dönersen kar olmuyor kimi zaman...
Ögrenilmiş çaresizlik olur bunun adı,
Ders kitaplarinda okutulur !
Zeynel YALMAN
Ağlıyormuş gibi yapılmaz
Olmaz
Gözler yalan söylemez…
Gülüyormuş gibi de olmaz
Emanet durur üzerinde
Yakışık almaz…
Evet sen benim iki dakikalığımsın
Son dakika sohbetlerinde
Artı bir kalırsın söyleyecek sözlerime…
…Ve senden sonrası yine dünya çilesiydi
İşe git,
Yemek yap,
Çay demle…
Arada belki birkaç duble…
Ağladım da elbette;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!