Zeki Günay Şiirleri - Şair Zeki Günay

Aşkın ile yandım düştüm çöllere,
Ne söylesem, dil varmıyor ellere.
Nice sırra kadem basmış gözlere,
Diyecek sözüm yok, sahte yüzlere.

Herşeyi hikmetiyle bilen sensin,

Allah’ı Kuran’ı peygamberleri sevin,
İnsanı, hayvanı, çiçeği, suyu sevin.
Candan gülümsemeyi ve kucak açmayı,
Sevin yalandan değil doğrudan sevin.

Hadi el ele tutuşalım insan gibi,

Doğru söyleyeni, insan anlamaz,
Çünkü hep yalana, alışmış gönlü.
Zaman geçer, insan anlar doğruyu,
Doğruya soramaz, diğer soruyu.

Güvensizlik içi, doğru kaybolur,

Millet, Asker, Polisimi, vuran itleri,
Beslemeyin asın, vurun gitsin gardaşım.
Allah emir buyurmuş, kıssasa kıssas,
Uymayanlar namert, kafir olur gardaşım.

Türk'ün İslamın, namusu şerefi vardır,

İnsan çiğ süt emmiştir, kardeş kardeşi boğar,
Kimi tatlı, kimi tuzlu, kimi kokar loğar.
İnsanlar seni bitti sanır, lakin yanılır,
Oh güneş battı derler, doğudan tekrar doğar.

Unutma ki? kulun hatası günahı vardır,

DOKUZDAN DA DOKUZ CANLIYIZ (serbest)

Bizi hep öldü zannederler, rahat gezerler,
Bir anda karşılarında görürler, şaşırırlar.
Türk ölmedi arkadaş yine mi Türk derler
Bilmezler kardeş dokuzdan da dokuz canlıyız.

Önce yağmur sonrası sel ardından afet,
Düşman pusu içinde, sen o güne sabret.
Kafirin pis oyununu, aklınla mahvet,
On iki tarlada, dolanır pisliik lanet.

İlimsiz yürüyen kulda, olur rezalet,

DÖNMEYEN VAR MI?

İnsanlar dininden döner,
Şeytanlar âlimden döner.
Yıldız gecelerden döner,
Dönmeyen var mı dünyada.

Şeriati yok sayandan Allah'a kul olmaz,
Mümin olan, kafir olanın, safında durmaz.
Müslüman Müslümanın sırtından asla vurmaz,
Müslümanım diyorsan dön şeriat yoluna.

Bugün var yarın yokuz, dünyada işte böyle,

Saçlar düz kıvırcık, beyazlara bürünmüş,
Dili yabancı aksan, İsa'ya görünmüş.
Bir kavmin başında, doğru sözlü görülmüş,
Dört halife arkasından, bakan ey Güven.

Sana haber geldi, verdin kavme haberi,