Zeki Çalar Şiirleri - Şair Zeki Çalar

Para bir ihtiyaçtır,
Herkes ona muhtaçtır.
Köle eder insanı,
Hükmeden bir araçtır.

Elden ele dolaşır,

Tarlanın yanı höyük
Hasret yük, gönlüm göyük
Benim bir yeğenim var
Aklı boyundan büyük

Karakışın ayazı

Beni görüp deli sanma,
Dert ettiğin günü anma.
Sen ağlama, boşa yanma,
Ben yanarım senin için.

Pişman olma sözlerine,

Aklım sende, gözüm yolda,
Sevdiğim seni beklerken.
Garip kaldım İstanbul'da,
Sevdiğim seni beklerken.

Ne tok oldum, ne aç oldum,

Allah toprağa ruh kattı,
Çamurdan insan yarattı.
Akıl verdi, sır arattı,
Sebep olan aşk değil mi?

Adem Havva'da ne buldu?

Okudum, seni anladım,
Düşündüm, seni anladım.
Ruhun gezer mısralarda,
Dokundum, seni anladım.

Yürüdüm aşkın izinde,

İşin varsa, hemen bitir,
Paran varsa, biraz yetir.
Bir emanet verilirse;
Sağlam alıp, sağlam getir.

Bir gönülde yer bulana,

Elâ gözlerini sevdiğim dilber,
Etliye, sütlüye dokunma, sakın.
Hamarat derler de nazar ederler,
Hacıya, hocaya okunma, sakın.

Ben senin sevdanla yanıp tüterim,

Evler kökünden sallandı,
Taşlar düştü, yuvarlandı,
Herkes telâşla uyandı,
Gök ışıdı, yer sarsıldı.

Duvarlar gelip, gittikçe,

Aşk kalbimden giren oktur,
Hasretim var, derdim çoktur.
Dert gönlümde, çare yoktur,
İğne, ilaç verme Doktor.

Burda boynum bükülüyor,