Zafer Sar Şiirleri - Şair Zafer Sar

Külümü döktüm kayaya
Kıçı delik dünyaya
Kimi aya kimi yaya
Kalem de yazmıyor ya

Ya, ya, ya, ya!

Içmeyin diye söylerler büyükler
Özenirler iyiymiş gibi gençler
Farkına varmazlar zehirlenirler
İş işten geçince anlarlar

Soranlara çaredir diye içerler

Toroslarda tarihle salamut yaylası
Hayvanlarla birlikte yaşanır olması
Eti, sütü, yoğurduyla bal arısı
Sedir köknar ardıç ağaçları dahası

Taşlar otlar erimiş oluşmuş sevgisi

Yirmi yıl önce kuruldu salı pazarı
Gülerdi insanların yüzlerine
Vardı paranın değeri
İnsanların toplumda yeri

Şimdi görmüyor gözleri

Deliliğini satın alırım
Bardak boşalırcasına
Ömür
Altında ben
Boz bulanık ırmağında
Karanlığında, dumanında

Üç mü, beş mi
Güç!
Dünya kambur olmuş
İkiden sonra üç

Uçtu uçtu serçe uçtu
Eti kanı yok gözüm uçtu
Sıkıntım geçim saçağım tutuştu
Görmedim
Bulut uçtu
Bedavası yok ki

Çatlamış deriler kurumuş dudaklar boğazlar Solgun yüzler fersiz gözler
Obruğun derinliklerinde kışın gelini
Her yerde hayatın gülü dikeni
Kanundur yok değiştireni
Kaldım ver elini
Aç düğmeni öpeyim beyaz tenini

Ürperişinin yokluğunda yastığım
Ayakkabım
Kanımda zayıflığım
Çınarın çardağım
Dallarında yüksekliğim
Ayazın

Tabanında ırmağın tuttuğu
Ağır ol dedi tabancamız
Bastık parmağımızı düşmedi can
Hayat lan dedi;boş, inan