Yüzüme Dost, Dalda Kuyumu Eşen

Yüzüme dost, dalda kuyumu eşen,
Ben seni tapşurdum kahr-ı Yezdan’a.
Umaram ettiğin hep gelir başan,
Gazab ikliminde uğra tufana.

Kahpe zen, muzurun sözüne uyan
Seni dile alır ustası şeytan
Âşık-ı Hüda’ya eyleyen bühtan
Oğluyla, kızıyla düşe bühtana

Fitne yığnağında diz vurur çöker
Her yerde fesatlık tohumun eker
Çıt diye söyürken(?) , çöpünü söker
Bakmaz kendindeki kıllı kirâna

Dinî hususatta bilmez âdâbı
Aslı haramzade, bozuk meşrebi
Taharetsiz gezer Ermeni gibi
Sıfatında nur yok, dönmüş Vartan’a

Mevlasına karşı ödemez borcu
Yiyer merkep gibi tutmaz orucu
Gıybet metahıyla doludur hurcu
Kol kola kulp takar ehl-i imana

Küfür söyler, dili şeytana bağlı
İçinden çıkmasın yediğin yağlı
İmana sebt eder imansız oğlu
Kestiği yiyilmez, git bak Kur’an’a

Helâlı boş olur, kitaba baksan
Her gün zina eder, dokuzu doksan
Nikâhsız avrattan namusu noksan
Türetir pijleri salar cihana

Bu halına bakmaz âşıkı taşlar
Semadan başına ine ataşlar
Kem kelâmlar söyler, kalpleri haşlar
Alışmış bu mel’un delk-ı lisana

Cemâl Hoca’ya kin tutar aşikâr
Hasetlik kalbini kılmış tarumar
Gördüğüne gözü ok gibi değer
Bir baksa insana, eğer hayvâna