Yunus Öndoğan Şiirleri - Şair Yunus Öndoğan

Öyle birini sev ki iki cihana değsin.
Her zerresi ile Allah'a boyun eğsin.
Kalp pencerene güneş gibi doğsun.
Gerçek manada insan-ı kâmil olsun.

Ölümü duyunca saklanır köşe bucak.
Vicdanı atmış kimseye açmaz kucak.
Doğruluk yok dürüstlük firari ve kaçak.
Helal haram demiyor, yutuyor bak alçak.

Kula kul olma hep dik dur.
İnsana yakışan ancak budur.
İnsanı hayvandan ayıran odur.
Herkesin kendi tercihidir amma.
İnsan olanda izzet-i nefs olur.

İnsan olan kula kulluk etmez.
Doğruluğu ve dürüstlüğü tutar.
İnsanlık onurunu çiğnetmez.
Şereflice lokmasını yutar.

İnsan olanın gölgesinde

İnsan vardır görünce ruhun şad olur.
İnsan vardır görünce kimyan bozulur.
İnsan vardır yüreğini ve ruhunu okşar.
İnsan vardır bakınca feleğin şaşar.

İnsan vardır olur ilim ve irfan ehli.

Sana bakıyorum ey İstanbul!
Karşımda bir şiir gibi duruyorsun.
Tüm şairlerin yazmak isteyip de,
Bir türlü yazamadığı.
Bit türlü anlatamadığı.

~KABADAYILIK~

Silahı beline takan ben kabadayım diyor.
Çete kurup kimsesizlere zulüm ediyor.
Kul hakkı tanımıyor haramı yutup yiyor.
Kaba ayılardan uzaktadır kabadayılık.

Erenlerden ilham aldık
Hikmet denizine daldık
Cehaleti yere çaldık
Davamız insanlık bizim

İbrahimce dik durduk

Kaçarak yangınından bu kentin.
Huzur bulurum gölgesinde,
Bu şirin ve sıcak semtin.
Çayımı yudumlarım,

Yiğitlerin otağıdır.
Evliyalar ocağıdır.
Büyüklerin yatağıdır.
Bir başka güzeldir.