ruhun çıktığı beden nasıl soğursa
öylece soğuyordu insan
kalbinden çıkardığı insana...
hiç bitmeyecek gibi gelen
gün gelip bir yabancı olduğunda
olur da görürsen karşında
'herşeyimsin' dedi şair
titreyen kelimelerle
son hakkıydı bu belki de
neden bile diyemedi
son kez gözlerine bakarken
belli ki artık hiçbir söz onu geri getirmeyecekti
Ne çok gözyaşı biriktirdim bu şehirde
Ne çok anı öldürdüm
Geçtiğim her yolun bir dili var bende
Çoğunu artık duyamasam da...
Ne garip ki onca yıla rağmen
Halen de birikecek gözyaşları
Yoruldum
Duyduğum sözlerden
İçimde biriken cümlelerden
Dağılıyorum parçalarımı toplamaya çalıştıkça
Yüzüme yapıştırdığım tebessümler tutmuyor artık…
ben belki de bir gece yarısı
ansızın bir ışık doğsun
o perde aralansın
ve bir gülüş olmak istedim gözlerinde
umut olmak istedim
Seni yazıyorum hala
Ben seni yazdıkça
Sen beni karalıyorsun
Okunacak halim kalmadı biliyorum
Ama tükenmedim hala
Seni yazıyorum...
sen nerden bilecektin
seni sevmenin tadını çıkarıyordum ben
kalbime her battığında..
sabahları yalnız uyanmayı öğreniyordum
güne sensiz/sessiz başlayıp
Sen değil miydin daha dün beni bırakma diyen
Sen değil miydin korkuyorum diyen
Şimdi susmaları aldın sen payına
Ve dönüp gitmek düşüyor bana..
Gözlerimden hayalini silecek bir gerçek mi var
ne kadar unuttursan kendini boş
doğan her güneşte hatırlıyorum seni
akan her göz yaşında
gecenin karanlığında..
ne kadar sussan boş
Aralıksız yağışlı birgünde
Bir türlü hırsını şehirden alamazken yağmur
İçim daraldı yine
Çıkmaz fikirlerde boğuldum
Gel-git'ler yaşıyorum
Sonunda sadece git'ler kalacak biliyorum...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!