Yine Eylül Şiiri - Halil Kumcu

Bu bendeki eksiklik duygusu,
Kalabalıklar içinde yapayalnız.
Bir düş olmalı bu yaşadıklarım;
Tarifi imkânsız, anlayamazsınız.

Yine özlemle yanıyor kalbim,
Sanki başka bir zamanda yasaklanmış.
Nedir bu her gün yeni bir umutla
Varlığının derinliğinde cezalandırılmış?

Bu hülyada yaşamak öyle bir şey ki,
Hiç ne hiçbir şey ne de bir şey, yeminle.
Bunun adı sonbahar olmalı;
Yine eylül, yine hüzün ve yas haliyle.

Ölmek var, vakitli vakitsiz,
Gözlerin ciğerlerine kadar sızlar.
Sonra yapraklar gibi dökülür;
Acının ne rengi, ne kokusu var.

Ah, benim bir köşeye kaçma isteğim;
Yine içimde depreşti serin mavi ve ikimiz.
Mesela Boğaziçi, adalar bir de matem;
Dil dökerdi uzun uzun saçlarına sözcüklerimiz.