Yavuz Erdin Şiirleri - Şair Yavuz Erdin

Ben mi karardım yoksa
Bulutlar mı karartmış aydınlığımı
Nedir,nedir şu içimdeki dinmeyen fırtına
Alıp başımı çekip gitsem uzaklara
Bırakabilirmiyim tüm yaşanmışlıkları ardımda

Sensiz geçen geceler daha bir kapkara.
Gün aydınlatmaz güneş doğmaz oldu dünyama.
Yetmedi mi bu ayrılık? Bitmeyecek mi bu ızdırap?
Yüreğim yangın yeri, gelmeyecek misin insafa?

Seven sevdiğine hiç böyle yapar mı?

Derin acıların peşisıra gelir bitmez yalnızlıklar.
İyileşmez bir türlü ruhunda yaralar açan aldanmışlıklar.
Bir mutlu tebessümdür aslında özlediğin.
Geri gelmeyecek bir hayatı boşadır şu bekleyişin.

Ne yediğinden ne içtiğinden bir tat alamıyorsun.

Gözlerden Akan her damla yaş.
Hep üzüntüden sebep olmazmış.
Bazen çaresizliği bazende haykıramadığımız duyguları.
İfâde etmek içinde kullanılırmış.

Gözlerden Akan her damla yaş.

Bardaktan boşanırcasına yağan o sağanakta
Hani seni tanıdığım O gün var ya
Zannettim ki yağmur gibi sende rahmet olacaksın dünyama
Yazık ki hayalkırıklığından başka birşey bırakmadın ardında

Bir ümit sarılmıştım sıcaklığına

Cennetten dünyama düşen melek
Karanlığımı kovan aydınlık şafaksın demek
Tut elimden yükselelim arş-ı ala ya
Birlikte ulaşalım ilahi aşk ufuklarına.

Kaybolmuş umutları bir daha bulamam sanma

Bir yer düşündüm
Sen'li olan
Bir ben düşündüm
Sen'siz olan
Düşünmez değişirdim
O yer ile yerimi

Parlak ışıklara çekilen kelebekler misali.
Sahte ışıltına kanıp sana aktı yüreğim.
Bu kaçıncı yanılış, bu kaçıncı yıkılış.
Buraya kadarmış misafirlik,hoşçakalın hayallerim.

Yıkıldı,yokoldu şu garibin gönül hanesi.

Yalnızlığın derin dehlizlerinde
Solup gitmekmiş kaderim meğer
İleride umut ışığı sandığım
Sonsuzluğa taşıyacak
İlahi nur imiş meğer
Gitmek mi zor

Yok ettim kendimi kendimde bir süre
Seyreyledim alemi ne olurmuş gidişimle
Birde baktım ki çevremde sandığım kimselere
Ne bir can,ne bir dost ne de kuzum dediklerim kalmış görünürde

Oysa ne samimi görünüyordu hepside