Yanlızlığjm Şiiri - Turcan Durmuş

YANLIZLIĞIM

İçimde bir ceset gömülü,
Ve nefesi artık unutulmuş
bir melodi gibi kayboluyor.
Gözlerim, bir cinayet mahallinden
kaçan kurşunlar gibi,
Kelimelerim ise
idam sehpasına bağlanmış sessizlik sanki...

Zira;
Dilimde zehirli bir dua,
Ellerim boş,
umutlarım ise bir kör kuyunun dibinde.
Ne bir "artık", ne de bir "keşke" kaldı,
Sadece hançerlenmiş bir zamanın
enkazı var ellerimde..

Onlar,
Aç kurtlar gibi üşüştüler üstüme,
Bedenim bir ziyafet sofrasıydı ve .
ve Her biri bir parçamı koparıp gitti,
vicdanımsa bir mezarlık bekçisiydi,
kimseyi açıkta bırakmadım
Her kaybedilen benlik için bir taş bıraktım.

Ve sen
Sen bir ihanet bıçağıydın,
Bana en derin yerimden saplandın,
Ve giderken son köprüleride yaktın.
Şimdi ben, küllerin üstünde yürüyen bir hayaletim,
Yorgun ve isimsiz…

Hissediyorum,
Bu bir savaş değil, bu bir infazdı.
Avuçlarımda bıraktığın yokluk,
Ciğerlerime doldu,
Ve artık nefes almak bile ihanet,
Çünkü her soluk
seni ve ihanetini hatırlatıyor…

Bilir misin?
En büyük işkence, unutamamaktır.
Ben gökyüzüne küfürler yazdım,
Ama sen hiçbirini okumadın.
Şimdi dudaklarım dikili ve artık,
ve artık susuyorum,
Çünkü kelimeler bile beni terk etti beni…

Belki bir gün,
Bu kanayan sessizlik
ve yanlızlık seni bulur,
Ve anlarsın ki;
Ölümün en acısı,
Yaşarken çürümektir
ölümün en acısı,
YAŞARKEN ÇÜRÜMEKTİR...