Vildan Altunbaş Şiirleri - Şair Vildan ...

Geceleri ay kollar beni! ,
Gündüzleri ruhum, güneşin esiri! ,
Mevsimlerden ilk bahardır gözlerim! ,
Aylardan ekime denk gelirim.

gitmeli bu yerden,
bir hüzün diyarına,
içinde gözyaşı nehirleri,
acı yosunları olan,
uzak ülke,

Kalbi parçalanıyormuş,hüzünden,
Ama açıp da içini,sen göremiyorsun,
Anlatmıyor mu? ,aklından her geçeni,
Şiir yazıyor da sen okumuyorsun,

Ben bir şair değilim,

Koy karşına bir kaç tabak daha! ,
Birileri var sansınlar, seen! yalnızsın oysa! ,
İşte ezan okundu, boğaza karşı su yudumla,
Biz zannettik bardak deniz,deniz bardakta, biz denizi içmişiz.

Çok güzel olur bu vakitte, İstanbul’da hava,

Nefsinin elinde olmuşsun köle! ,
Al artık bu insan senin! ,
Götür! , cennet zorsa eğer,
Şu kolay cehenneme! .

Her gün yeniden başlarsın namaza,

Ömrünü bir yatakta,
Bağıra çağıra,tüketenler var! ,
Bu ne eziyet ne çiledir Ya Rab! ,
Bu yüzden belki içimden geçen güzel değildi! .

Hep hüzün hep yalnızlık şairi oldum! ,

Annem,

Yılları devirmiştir acıların! ,
Annelik sana yazgıdır,
En çok sana yakışır,
Bu yük senin omuzlarında,

bütün gözyaşlarının,
akışını değiştirdim,
artık tene değilde,
kalbe akıyor gözyaşlarım,

ve artık fırtınada,

ben:

''bir kaç parçam kopmuş''
''onları aldım geldim''
''tamir et''
''ve ekle bana yine''

kumdan kalelerim vardı
üstünde kurşun askerler
hep hazırdık savaşmaya
hep tetikte yürek yalnızlığa

sen deniz oldun çıktın karşıma