Vildan Altunbaş Şiirleri - Şair Vildan ...

Boyum kısa,öfkem iki metredir benim,
Hak yiyene,kan içirirdi ecdadım benim,
Öyle bir zaman ki! ,medeniyet boynumuz da,
İnsanlıksa ayaklarımızın altında.

Nerede o destan yazacak insan,

MUT-LU-SUZ

Mutluluk gökyüzündeki bulutlar gibi,
Her zaman önceden bilirim,hava tahminlerini,
Mutsuzluk güneşin yakması gibi,
Her mevsim var ama yazları daha etkili! .

ben ölmüşüm,
işte bir boğaz daha kesildi sofradan,
bir fazla insan daha azaldı dünya nüfusun dan,
geride ayakkabılarım,giysilerim kaldı,
ne güzel bir fakirin dolabı dolacak,
ne güzel ya, sen rahat olacaksın,

göçmen kuşlar gibi
soğuk sabahlarda
bırakıp gitmek istiyorum
bu şehri
yada mazisi kalmamış
kimsesi kalmamış bir

bir savaşın ortasında
savunmasız kalmak gibi
nerden seker kurşunda
bulur bedenimi
bir taş bile yoktur yerde
kaldırıpta atacağın

Kandiller geldi, geçti,
Ey! Kul nasipsiz misin! ,
Önünden koca bir tren geçti,
Göz görmez, gönül hissetmez misin.

Zindan da sanki ömrüm,

Elimde neşter!
Yatırmışım masaya kadavra şiirimi!
Bir gözünü oyuyorum,
Bir ciğerini dağlamaktayım
Şiirin canı yoktu zaten!
Şeklini bozmaktayım! .

KEDİ

Hayat,dalgalı denizde gemi,
Ama yok bizde ne yolculuk bileti,
Ne kaptan olma niyeti,
Ha bir koltukta oturmuşuz ha sansınlar posta paketi.

Hüznün kentinde ben hep yalnızdım,
Çünkü sen bana hüznü yakıştırırdın,
Hüznüme gelen olsa,
Yalnızlığımdan şikayetler ederdi,
Bense sana hep bir krallık vadederdim gözlerimde,
Asla yıkılmayın bir tahtın vardı...

Kara deniz ben geldim,
Sen aynı yeşilsin!
Ben aynı karartıyla içimde,
Senin yeşilini çalmaya geldim.

Hayatımdan sana dakikalar getirdim,