Var Git Sonbaharım Ol Şiiri - Adnan Durmaz

Var Git Sonbaharım Ol

o küflü ıssızlıklar boyunca
gel yaramı dağla benim
yalnızdık iki ufkun uçunda iki yaprak
tipili bir gecede iki mezar taşı kadar
bizi sürgün düşürdü aşk
yaprak döktük sen orada ben burda
var git sonbaharım ol da ağla

gonca gülün dalı gibi
ellerin vardı ya hani
dokunsan gül açacak sanırdım
tut ki bin yıl aradık bu mahşeri ıssızda
kanatları yorgun düşmüş iki yaralı turna
tut ki düştük bu kederin dalına
bin yıl daha geçse fark eder miydi
görür görmez gözlerinden tanırdım

bak işte hazan vakti şimşekler kırbaç kırbaç
nasıl da çılgın gibi devşiriliyor
seni bulutlarca sevmek isterdim
bütün bilgileri bir yana atıp
suyun ve ışığın evrensel türküsünde
yağmurlar kadar vahşi
fırtınalarca masum
döve döve yalçın kayalıkları
deli sularca sevmek isterdim seni

hani gülüşlerin vardı
bahar vakti kuş sağnağı
kırlangıcın kanadına dokunan ışıklardı
ırmaklar boyunca uçan
sevdalı turaçlar gibi
seni ben
bin dalıyla sevda sevda silkinen
ulu ağaçlarca sevmek isterdim

kavak nasıl aşk düşürür buluta
el uzatır dokunmaya yürekten
yedi kat toprakta suyu bulur da
nasıl sallar dallarını toprağa
aah salkım söğütler gibi
sevmek isterdim seni
ve ardıçlar gibi dulda verip poyraza
dost düşman ayırtsız kapısı açık
ve meşeler gibi serin
çınarlar kadar ulu
sana aşk düşürdüm işte
ve ağaçlar gibi
bir yerde bağlı
tut ki varamadım sana

ayrılıktır belki hayat rüzgarda yaprak
an andan kopar da gider
soluk soluktan ayrılır
ömür ki bir çileler iklimi
bu bozulmuş devranda
sevdalar yerden yere savrulur
bir ay düşer
gece yarı
ağlayan dallarıma
gel ki göçmen kuşlar gibi
ay ışığı sunayım sana
sana yanışıma ağla

acı ürür
yalnızlık rüzgardır biraz
bir ağaç dik yaşadığın toprağa
benim sevdamı anımsa
ve dalları çiçek açsın dal sürsün
bizler öldükten sonra da
09.11.2005

adnan durmaz