Düş Yorgunu Şiiri - Adnan Durmaz

nasıl da yanıldım dersin..nasıl da
saplanıp kaldım..yuvarlanan taş gibi bataklığa

hiç mutlu olmamışsın gibi şöyle bir düşününce
yıkılmış bir yürek..terkedilmiş bir ev gibi
eski kahkahaların yankılarına ürpermez
artık üzülmezsin..yıllar öncesinden avuçlarında kalan
yitik ürpertilere
yararı yok
geçmiş sağanaklardan kalan ıslaklığın yorgun heyecanlara
geçmiş akşam üzerlerin dalında
takılı kalan bir yüreğin
eski sevinçlerin kuşları
göçmendi
ve geri dönemez

nasıl da sürüklendim yanıltan bir rüzgarda
diri diri gömüldüğüm bu çukurlukta
günlük çabaların arkasına saklanmak
ve gayet dünyasal çabalarla
unutmak yaranı
unutmak.. kül altında yanan ateşi
ve her gün aynalara bakarak
ağır ağır ölüşüne
sırıtmak

her kış gizlice çiçekler düşeyip kendi içinde
ağır ağır kuruduğunu izleyen ağaçlar gibi
bir hayal vurgunu
umut kırgını...
deldiğin dağlarda su yok
ve çöllerin ötesinde leyla...
bilirsin
köprüler yok
yolların bittiği yerde umut tükendi
aslında bilirsin..iyi bilirsin
beklese de birileri..işte dışarda
sen gidemezsin
karlara yazılmış bir şiirdir aşk ve mutluluk
ve kendini yakan bir ateş olarak yaşanır kahırla
elin kolun kırılalı çok olmuştur düş yorgunu

kendini kandırırsın ne zaman bir gül açsa içinde
yarana gün vursa
bir şiir kanasa olmadık bir zamanın dalında
ayıp dersin
günah dersin
artık olur mu dersin
de ki gayrı ben öldüm
onca yıl içinde biriken zehir
kan bulanık seller gibi akarsa
karşına aşk çıkarsa
de ki
vakitsiz gelen aşkın Allah belasını versin

Adnan Durmaz 2003