Bülbül Dikenlere Düştü Şiiri - Adnan Durmaz

Bülbül Dikenlere Düştü

Gürül gürül bir gece geldi
Salındı kangallar huşudan
Uyandı lambalar derinliğinden
Konak verdi hüzün bize
Gönlümüz kedere düştü

Topla gittiğin yolları topla
Kimden ne kaldı ömründe
Söğütlerin arasında harami bir ay
Gel otur hüznün hasırına
Yürekte dokunur acı
Zaman dağlarında bir şahin düşer
İçimizin en derin uçurumuna
Ömrüm benim-
Kırılıp kenara düştü

Her gün bir şair asılırım yalnızlıkta
Bu kaçıncı cinayet
Hiç çıkma aklımdan bitmesin gece
Kirpiğim sehere düştü
Yıldız kuşları gözlerin
Seni nerde görmüşsem
Ayrılığa kalem kırdı devranlar
Böylesi onursuz zamanda
Bulut yarasıdır akşamım onmaz
Acımız dillere düştü

Yıldızlardan ateş böcekleri yapmalar ustasıyım
Sen benim en tanrısal yalnızlığımsın
Bundan ki
Kanaman ömrümce sürer
Ahım sonsuzca
Sana yağmur inse ben ıslanırım
Çünkü bütün yıldızları güneşleri ayları
Rüzgarları yaprakları hüzünleri vermişim sana
Nere gitsem sen
Nere gitsem sensizim
Gül hazin yaprak hazan
Ağla ey yüreğim ağla
Bülbül dikenlere düştü

13.10.2005
Adnan Durmaz