Ömrümle bir tutmuştum ben aşkı.
Sevda dediler asıl can yakar,
Aşk uğruna verseler yangını,
Umursar mı gönül yine yanar!
Aldandım ama bir gülen yüze,
Ağlamalı insan.
Gözlerde yaş olmalı ki,
Kalbi kurumasın hiçbir zaman.
Hıçkıra hıçkıra ağlamalı.
Göz yaşlarına çok mesafe olmamalı.
Kalp öyle kolay soğuyor ki,
Yalnızlık geliyor akla.
Akşam vakti oturunca balkona,
Düşünecek kimse yok,
Anam babamdan başka.
Yalnızlık geliyor akla.
Her sigaramı yakışımda,
Geçen akşam uyuyayım dedim,
Akşam dediysem sabaha karşı.
Sabaha karşı uyuyayım dedim,
Uykum sabaha karşı.
Ben biraz düşüneyim dedim,
Bariz ki düşlerim düşünceme karşı.
Bir Gece oturdum kaldırıma.
Ay bana ben aya, sükûti ama
Sohbet vakti idi dolmuş içim,
Baktım ki parlıyor dolu Ay’da.
Hoş değilmiş gördüğü anlattı;
Aylar geçti bir ömür misali.
Niçin gitmez gözümden hayali.
Zaman mefhumunu da yitirdim.
Sebepsizmiş aşkının eceli.
Bana yıl oldu, alışamadım.
Bahar rüzgarı dövüyor ağaçları.
Çiçekler naif bir düşüşte kuru toprağa.
İzliyorum, bir çiçeğin uyanışını.
Tüm o hiddete rağmen zulmün,
Bilmesine rağmen güçsüzlüğünü,
Kazanamayacakken rüzgara karşı.
Bilir misin?
Nasıl geçer günler?
Ölen hayaller,
Yanı başındayken insanın.
Çürümüş rüyaların kokusu,
Neye benzer,
Sessiz bir çığlık geldi; YETER, YETER! dedi,
Gözlerinden akan o kırgın yaşlarıyla.
Yorgunluktan çökmüştü; bir gün, BİR GÜN! dedi,
Başı dikti, sırtındaki yüke inatla.
Birkaç dakika verin bana;
Bu adam yoruldu!
Hayatın parmağı tetikte!
Gülümsemeler sahte!
Açlık ile imtihanım,
Sabrımın son deminde.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!