Ümit Uzunhasanoğlu Şiirleri - Şair Ümit ...

O benim abim,
Biraz annem, biraz babam.
Dalım, dağım, en yakışıklım.
Kalbi tülden,
Duruşu demirden.
O benim abim,

Şehri kalbime geldim...
Uzak denizlerden,
Puslu limanlardan,
Toptan, tüfekten,
Kandan demirden,
İçerden, dışardan,

Bu sahil, bu kıyı,
Bu ufukta, inat ve ısrarla batan,
Elin elimde kanayan akşam,
Bu hüzünlü ağlayan bulutlar,
Çıplak ayaklarımıza sarılan,
Kum taneleri…

Gönül soframda,
Neyim varsa,sundum sana.
Bolca sevgi, çokça emek...
Ve şarabi bir muhabbet.
Nankör olma! Açgözlü olma!
Ne yaldızlı bir geçmiş,

Hatırla Beni...
Unuturum sanma, unutturmam kendimi.
Siyahtı gözlerim, maviydi bazen.
Tenim bazen gündü,
bazense gece.
Çok dilliydim,

Gülü olmayan bir diken gibi, bekliyorsun gezindiğim bahçelerde.
Kanattığın yerleri, iyileştirememişken daha,
Sen acı peşindesin... Ben, bir nefes... hâlâ
Ey hayat!
Bir dur, bir dur! Allah aşkına,
Bir dur, bir dur! Aşkın aşkına

Epeydir tanıyorum seni..
Bir mazlumu sevişinden,
Bir zulme direnişinden,
Sabaha aş, geceye aşk döküşünden,
Bir merminin izleri çizilirken göğsüne,
Sevgiliye gülüşünden,

Evlat,
Sana toz mavi bir hayal bırakıyorum.
Nemli, bereketli ve güneşli
bir toprağın üstüne seni,
Derinlerine yorgun bedenimi koyarken.

Eğer Ankara’daysan hâlâ

kederli adımlarımın üstüne bas

Arka sokaklarımdan yürü.

Hala tutabiliyorken annenin ellerini, sımsıkı tut sakın bırakme,
Bir annenin elleri öyle güç verir ki ellerine,
en derin kuyulardan çeker çıkarır seni, en dikenli tellerden…hiç çizdirmeden kalbini.
Hala koklayabiliyorken tenini, derin çek nefesini, bir annenin kokusu, ömründeki tüm çürümüşlükleri siler,hemde sana hiç hissettirmeden.
Hala bakabiliyorsan gözlerine, onun gözleriyle bak bir kez kendine, anlarsın ki, sen bile onun kadar sevmemişsindir kendini..
Hala duyabiliyorsan sesini, bir çöldeki yağmur damlalarını dinler gibi dinle anneni.