Ümit Uzunhasanoğlu Şiirleri - Şair Ümit ...

Gece savaşlarının sabahında, esir düştüğüm,
Göğsümden koparıp atamadığım bir kalbim var.
Bir damla kan dolaşmaz, sana yaralanmamışsa,
Renklere kör olmuşumdur, çiçeklere sağır.
Ay gitmez eşiğimden, gün girmez.
Ellerim var,

Toz toprak bir geçmiş yollamışsın ardımdan,
Kansız bir kaba sığmaz,
Bana da dönmez, göndereceklerin.
Varsa bir yaşanmamışlık isterim
Ötesi… Sana kalsın.

Yerin yedi kat altından, evimize güneşi taşıyan,
İs kokulu bir babayı beklemişliğim,
Beklerken, martılarla sohbet etmişliğim çoktur,
Paslı bir bisikletin üzerinde,
Eteklerini savururken gençliğim,
Yarınlardan ümidi kesmişliğim de çoktur.

Şimdi ben yeni anılar yazmalıyım, senin dışında...
Seni hiç tanımamış, hiç sevmemişim gibi,
Saçlarım, göğsünde, hiç uyanmamışım gibi.
Her kapının ardında,
Her sokağın sonunda,
Yüreğim ağzımda,

Sevgili, bugün çok uzaklardayım,
Dönerken... Elim, kolum kederden,
Canlarımı, canından eden,
Sessizlikleri ruhumu delen,
Esmer acılarımı, takıp sırtıma,
Gözyaşlarımı, sınır kapılarında saklayacağım.

Size kırgınım...
Evladını satan, anneler yarattınız,
arka sokaklarınızda.
İçki masalarında onurunu,
Safsata sofularla, ruhunu satan babalar yarattınız.

Bir gün sorarlar, kalanlar,
Hangi hakla, eline çiçek,
Ayağına kar, değmemiş bebeklerin,
Üzerine toprak attınız.
Gönlüne yar,
Gözüne toz, değmemiş gençlere,

Henüz seni sevmemişken,
Aç yatan çocuklar yaşardı, pırıltılı kentlerde.
Henüz göğüsleri çıkmamış,
Bıyıkları terlememiş,
Çocukların hayalleri satılırdı,
Bazen de hayatları.

Kapında sırılsıklam, kapında körkütük...
Ay vuruyor kapına ay, duyuyor musun?
Çatısız yuvalarda,
Işıksız duvarlarda,
Yanmışım, yıkılmışım.
Aldırma,

Unutmuşsan...
İçine dost gülüşü düşen, çayın demini,
Camına vuran, yedi renkli günün resmini,
Bir çocuk gülüşünü, bir bülbül ötüşünü.
Unutmuşsan,
Bebeksiz ninnileri,