Ümit Uzunhasanoğlu Şiirleri - Şair Ümit ...

Bu sahil, bu kıyı,
Bu ufukta, inat ve ısrarla batan,
Elin elimde kanayan akşam,
Bu hüzünlü ağlayan bulutlar,
Çıplak ayaklarımıza sarılan,
Kum taneleri…

Gönül soframda,
Neyim varsa,sundum sana.
Bolca sevgi, çokça emek...
Ve şarabi bir muhabbet.
Nankör olma! Açgözlü olma!
Ne yaldızlı bir geçmiş,

Hatırla Beni...
Unuturum sanma, unutturmam kendimi.
Siyahtı gözlerim, maviydi bazen.
Tenim bazen gündü,
bazense gece.
Çok dilliydim,

Gülü olmayan bir diken gibi, bekliyorsun gezindiğim bahçelerde.
Kanattığın yerleri, iyileştirememişken daha,
Sen acı peşindesin... Ben, bir nefes... hâlâ
Ey hayat!
Bir dur, bir dur! Allah aşkına,
Bir dur, bir dur! Aşkın aşkına

İyi değilim... Ağır kederli sabahlar taşıyorum, her gece sonrasına.
Hiç çekilmemiş acılar arıyor ellerim.
Ve gözlerim, dökülmemiş gözyaşı.
En sevdiğim sonbahar, tenime sarılan rüzgar,
En sevdiğim deniz, kuşlar, balıklar…
Şarkıyla, şiirle beslediğim ey nankör ruhum.

Sonunda ayrılık olan, bana bir yer ayır kaptan.
Uçsuz bucaksız,
Mutsuz, umutsuz duraklarda ineyim.
Bana bir yer ayır kaptan,
Sonu hüsran kıyılara varayım.
Bana bir yer ayır,

O benim abim,
Biraz annem, biraz babam.
Dalım, dağım, en yakışıklım.
Kalbi tülden,
Duruşu demirden.
O benim abim,

En uzun boylu dağın, kederli ovasından,
Saçları, rüzgara en yakışanların,
Sızar, kederi sinmiş kayalıklardan.
Bir zaman, bulutla yarışanların.
Enkazın altındadır şimdi elleri.
Okşayıp saçlarından, tüm nesilleri,

Arada mesafe çoksa,
Yaralı bir kanarya,
Nasıl varır, Koca Çınar'a?
Kanadında pembe tüy,
İçinde belki hayat.
Bir top bulut getirir,

Neden en çok canını acıtır, canını verdiklerin?
Neden en ince dalından kırar, güneşten bile esirgediklerin?
En ilkel,en vahşi ve en kanlı savaşların ortasında,
Bir iğnenin ucuyla karşı dururken, toplu, tüfekli bir dünyaya.
Neden en çok yaralayanlar, esirgediklerindir seni?
Ve neden, ilk çiçek açtığın, topraklar çürütür, her zaman bedenini?