Ümit Uzunhasanoğlu Şiirleri - Şair Ümit ...

Sana da denk gelen anne benim.
Ne karşı evin annesi,
Ne karşı mahallenin ötekisi,
Ben sadece annenim.

Öyle yüreğe dokunacak hikayelerim yok.

Beni yeniden doğur Anne!
Öyle is kokan bir havada,
Kan tüküren babaların yaşadığı,
Bir kasabada değil,
Yarı aç dolaşan,
Üzerlerinde sigara söndürülen,

Bir ben biliyorum...
Dalları karanlık bir akşama uzayan,
Anne kokulu topraktan, boy attıkça uzaklaşan,
Hiç bitmeyecek sandığımız, her seferinde aldandığımız.
Aşkın, sevginin ve samimiyetin,
Bir ömrün, en gençlik yıllarında,

Çekip giderdim,
Çekip giderdim, bugünleri unutmak için.
Kefensiz öleni,
Kepçeyle gömüleni,
Göklerin ağladığı,
Annenin feryadını,

Bir yağmur tadı var hala dudaklarımda.
Saçlarımda, gurbet türküsü.
Göğsümü sıkıştıran bir ayrılık son sözü,
Göze küçük, kalbe büyük yaralar çoğaltırken,
Sen, geçerken, aklımın acıyan yerlerinden,
Asırlar bitirmişim, kalan son demlerimden.

İnsan en çok dostlarından ölür.
Çünkü dost bilir en zayıf yerlerini,
Öyle kesip atmaz bir kerede. Kanırtır durur, en derininden.
Ne yandan incedir, bilir kalbini,

Epeydir tanıyorum seni..
Bir mazlumu sevişinden,
Bir zulme direnişinden,
Sabaha aş, geceye aşk döküşünden,
Bir merminin izleri çizilirken göğsüne,
Sevgiliye gülüşünden,

Evlat,
Sana toz mavi bir hayal bırakıyorum.
Nemli, bereketli ve güneşli
bir toprağın üstüne seni,
Derinlerine yorgun bedenimi koyarken.

Şehri kalbime geldim...
Uzak denizlerden,
Puslu limanlardan,
Toptan, tüfekten,
Kandan demirden,
İçerden, dışardan,

Bu sahil, bu kıyı,
Bu ufukta, inat ve ısrarla batan,
Elin elimde kanayan akşam,
Bu hüzünlü ağlayan bulutlar,
Çıplak ayaklarımıza sarılan,
Kum taneleri…