Ulvi Ziya Şiirleri - Şair Ulvi Ziya

Çekiliyor her şey özümden bir bir
Ne yaşama şevki kaldı,ne istek...
Belki bu berzahtan rahattır kabir
Dünyâ denen yerden tad almadım pek...

Bahar geldi; gülşen,hozandı bana...

Vatanın, milletin refâhı; dâvam...
Devlet güçlenirse, olur bir yuvam...
Ev hayâli kurup, kirâya devam;
Ediyorum amma, gel de bana sor...

Dünyâ antik bir kazan
İçinde kan kaynıyor
Bozulmuş halkta düzen
Her durumda oynuyor...

Akıl; şeytana bağlı

Yıllar geçiyor; umut,sonrakinde görünüyor...
Aç,açıkta olanlar tevekküle bürünüyor...
Azınlık şen şakrak,milyonlar ızdırap içinde;
Kaderine ağıt yakıp,âdetâ sürünüyor...

Baştakiler azimli icraatla övünüyor...

Ne yapsam nâfile,ne eylesem boş
Kırıldı elimde çalmadan sazım
Gönlüm dîvânedir,içmeden sarhoş
Feryât ettim çıkmaz oldu âvâzım...

Kadere küsmüştüm ben tâ ezelden

Ne tapulu arâzim var; ne evim,ne ocağım...
Ne dikili bir ağacım,ne köyüm,ne bucağım...
Ne de eşsiz bir güzeli alabilmiş kucağım...
Bu gidişle her emelim hüsranla son bulacak;
Gönülsüz geldim bu yere,küskün ayrılacağım...

Ey yoz kâfir; sen ne azgın,gözü dönmüş kâfirsin ! ...
Şu ölümlü dünyâda herkes gibi misâfirsin...
Kısacık hayâtında,âleme saldın odları;
Sebebi şu ki:sen de iblis gibi bir hâinsin! ...

İnsanlığı öldürdün,bunca zulme göz yumdurdun...

Müslümanlar hep kardeştir; mürüvvet var,yardım var...
Zengin fakiri gözetir,derdine çâre arar...
Merhem olur yaralara:zekât,fitre,sadaka...
Lâkin; kesin devâ değil,derindedir yaralar...

İnsanlar birer vasıta bu hayırlı eyleme...

Nice,dâhî sanatçılar,yaşarken hep sürünmüşler...
Zamânın şaşı gözüne,silik bir iz görünmüşler...
Rüzgâr,sanki, mezarlarına altun tozları serpmiş;
Mevtlerinden yıllar sonra,îtibara bürünmüşler...

Terk-i hayat eyleyince,boşluk kalmış hep yerleri...

Yarınlar,dün olup gitti; derdimize dert katarak...
Kaderimiz alay etti binbir engel atlatarak...
Yemsiz,yorgun atlar gibi; terli ulaştık akşama,
Geceyi sardık yaraya,gözyaşıyla ıslatarak...

Nâmertlerle karşılaşıp,gün boyu yutkunduk durduk...