Tunahan Ermihan Şiirleri - Şair Tunahan ...

Yandı bağrım bir telefon çığlığında
Hayır olsun dedim acı çıktı sesin sedası
Yârimin saçının telinde ziyan var imiş
Ben…
Gafil…
Uykudayken…

Gönül bağında solmakta olan bir kır çiçeği olmaya razıyken yürek
Hazan vurdu masalımsı düşlerimizi gerçek acılara mahkum kaldık
Şimdi şiirimsi satırlarda nazlasam da yitik düşlerimizi
Karlar altında ısıtmak için yaktım tüm hayallerimizi

Geceni aydınlatmaya çalışan bir sokak lambası olmaya razıyken yürek

Gün yüzünü döner geceye, hasret kalır bir ellerimde
Daha ısınmamışken iliklerim kemiklerim
Soğuk bir kış gecesi alır bedenimi
Ben hasretine sevdalı olmak istemiyorum
İlgine muhtaç kalmak sesinden ırak istemiyorum
Yanımda yakınımda hattı zatında her dem içinde hissetmek

Umudun doğduğu sabahlara hasret kalacaksa
Bu sesini kaybetmiş yürek
Hazana gebe ay tutulmalarıyla avunmak lazım
Can yansa da gözler karanlığa alışmalı
Ve belki tutunacak sevda kalmasa da
Hasretlere mahkum etmeli bedeni

Medarı iftiharımdır yüreğim
Zira her dem içinde sana beslediğim
En saf hislerim yarınlara dair umutlarım var
Ve ben lokması cevabında kilitlenmiş
Yüreği elinde bir viranım
Evet dersen bahar her yanım

Bir nam verdiğim tek kişiye

İlkbahar’ıma

Merhaba aşkım;

Geçip giderken ömrümüz
Sonu belli olmayan bir yok oluşa
Haçlı seferleri düzenleyen komutan edasıyla
Bu yüreğime verdiğin tahribat niye
Ben sana umutlarımı verdim
En kıymetli hazinemdir diye

Aşkın ve yalnızlığın koynundan
Tüm hasretleri sırtıma yüklediğin gecelerden
Bir kez olsun gözlerine bakmak
Ellerini tutmak
Ve belki de o bal dudaklarında yok olmak için
Geldim yamacına

Şimdi sen gittin ya…!
Adım sessiz lisanlarda
Mahzun kalmış garip aşıkların dilinde
Hasret sevdalısı olarak anılacak,
Belki kısa zaman sürecek sana hasretim
Kavuşacağız ama yinede

Ya sözlerin olmasaydı
Ben neye tutunurdum hayatta umut diye
Nasıl ederdim sabahları gözlerin olmasaydı
Bir güneş misali sabahlarıma doğmasaydı cemalin
Isınırmıydı acaba dünya ve yüreğim
Hele saçlarını okşamak olmasaydı gecenin bir yarısı