Tunahan Ermihan Şiirleri - Şair Tunahan ...

Beni sırf keyif için badı sabada yaktılar
Yanan yerlerime tuz ektiler
Küllerimi savurdular mazimden kalanlara
Anka olayım dedimse de canlanacak kül bulamadım
Sardım kendimi kendime boşlukta bir avuç sevda edemedim
Gözlerine baktıkça şimdi badı sabanın ardını görüyorum

Hani herkesin küçükken oynadığı genelde akşam analarımız bizleri eve çağırmadan önce, yani babalarımız işten gelmek gün geceye teslim olmak üzereyken mahallenin tüm çocukları ile oynanan ve genelde yüze kadar hızlı hızlı saydığımız ve sonunda “sağım solum sobe saklanmayan ebe” dediğimiz oyun var ya işte onun misali tüm yalnızlıkları tüm hasretleri tüm gurbetleri sobelemek üzere ebe seçti hayat beni…

Ben sayıyorum dilini bilmediğim bir lisanda belirli bir aşk adedine kadar tüm saklanması gerekenler saklanıyor ben bitirince “sağım solum hasret saklanmayan umut” diyorum kimseler kalmıyor etrafımda. Hangi köşeye baksam ya hasret saklanmış veya kırık dökük yalnızlıklar

Babam gelse diye dua ediyorum; bu talihsiz oyunun sonunda anamın o sıcak ve yavrusuna sevdası kokan sesini duyup eve gitmeyi diliyorum Allah’ımdan. Ne bizim evin penceresinde anam var nede her akşam geldiği yolun başında babam. Ben arıyorum sobelenecekleri karşıma hep hasretler hep yalnızlıklar çıkıyor adı saklambaç ya oyununun saklambaçta ebe olarak saklanacak yer arıyorum.

Kanadı kırık kuşlar var derdi gözlerin masmavi gökyüzünde
Dilinden dökülürdü her daim kelamlar yarınlara dair umut ikliminde
Ben anlayamazdım cahildim sen bilirdin gülerdin yaşımın küçüklüğüne
Kanadı kırık kuşlar vardır derdin kanadım kırılmadan önce gözlerinle

Bir tatlı sohbet vardı muhabbet ehlinin anlayacağı lisanda aramızda

Öyle çok hasretler tükettim ki
Bu günlerimize gelene kadar
Yaşadıklarımı ancak tahmin edebilirsin!
Sana “seni seviyorum” dediğim her anımda
Seni ölürcesine sevdim.
En az insanın son nefesini vermek istemediği kadar

Bir yaşam boşluğuna düşmüş bedenimden kurtarıp ruhumu
Sessiz sedasız
Belki vatanımdan uzakta
Gözlerimde barış dolu bir dünyanın hayali
Ve ellerimde ellerinin hasretiyle ölürüm sevdiğim
Benim öldüğümden kimselerin haberi olmaz

Bilirim her daim gün geceye galip gelir tan yeri ağardığı anda,
Bir yaprak dalından ne zaman düşse süzülerek toprağa
Bilirim bahara gebedir her sonbahar, açılacak yepyeni bir yaprağa

Bir dost sesinde her daim huzur bulsa da camdan kalbim
Akşamın bir saati eve geliş yolumu gözleyen yardır tek yaram

Sana gelirken kapandı tüm yollar ve sustu tüm kuşlar
Kimisinin kanadı kırıldı uçarken
Kimisinin yuvası bozuldu anne olacakken
Kar yağdı sevdiğim
O hayal evimizin damına yoluna camına
Oysa bizim camlarımız takılı değil di daha

Geçip giderken kesik çizgiler ayrı arabaların camından bakan gözlerimizin önünden her an birbirimize yaklaşmaktayız sevdiğim. Sen günün tüm yorgunluğu omzunda gözlerinde o masum uykulu ifade sessiz sedasız bilmediğimiz bir noktada kesişecek anlık bakışımızı beklemektesin. Bense başka bir arabanın ön koltuğunda hasretlerini tüketmeye çalışan yüreğimi dizginlemeye çalışarak uzun vadeli düşüncelerin kollarında o kesişeceğimiz noktayı beklemekteyim. Bilmem belki de sen beni veya ben seni göremeyeceğim bile ama en azından seni taşıyan aracı gördüğüm için sevineceğim, içim kıpır kıpır olacak, gözlerim dolacak ağlayamayacağım… sonrası, boğazıma dolanan yutkunmalar, buğulu birkaç kelam, anılarla verilecek masum bir savaş. Seni her gördüğüm ve ayrılık saati yaklaştığında yaşadığım duygular sonrası…

İşte geçtin ve gittin; evet yenilmişti herhalde gözlerin uykuya, ben seni gördüm sen beni güzel bir rüyayı belki de

Şimdi yollar ve kesik çizgiler bizim aleyhimize çalışmakta. O andan itibaren bizi yakınlaştıran her şey bizi uzaklaştırmaya başladı. Kilometre 1 dedi… 2 dedi… 3 dedi… hasretlerine eklediğim her bir satıra kilometre taşları da eklendi

Yazdım satır satır acılarımı her gün
Biriktirdim öfkelerimi ceplerimde
Sustum en derin sessizliklerin içinde
Dayandım hasretine dönersin diye
Dönmedin…
Köreldim…

Çekilince tüm dost gölgeler odalardan ararsın beni
Ayrılık denen zalim doğunca ufkunda
Sanırsınki yağmur yağmakta
Gözlerin yanar için sızlar evladım der dilin ararsın beni

Telim duvağım toplandığında ellerindeydi kuşağım