Tülay Sustam Şiirleri - Şair Tülay Sustam

Ben kaç kere aşık oldum biliyor musun?
Bir keresinde sevdim ama sevilmedim
Sonra sevildim ama sevmedim
Sonunda bende sevdim, sevildim
Bil bakalım ben kaç kere sevdim?

Dünü seninle beraber yaşadık bugüne koşarak
Bugünü de beraber yaşayalım seninle yarını bilmeden
Gel yarınların hatırı kalmasın
Yarınlar bizim kimse bizden çalmasın

(02.11.1996 Salı, İstanbul)

Ben delinin biriyim
Kolay kolay yola gelmem
Darbeler alırım, tövbe ederim
Yine aynı şeyleri yaparım
Ders almam geçmişten
Acıları yinelerim

Kördü gözleri göremezdi gerçekleri
Görmek istese de gerçekleri, göremezdi gerçekleri
Çünkü kördü gözleri...
Biri anlatmak istedi gerçekleri
Dinlemedi gerçekleri
Çünkü gerçekler kendi gerçekleri

En acı, en güzel günlerim Kabataş İskelesi'nde geçti benim
Yalnız bir başıma dolaştım sahil boylarında
Sataşırdım, kavga ederdim martılarla
Birgün bir cinayet işledim Kabataş İskelesi'nde
Kızım İrem'i, oğlum Berk'i ve sevdiğimi
Tek bir kurşunla gözümü kırpmadan öldürdüm

Herkes beni güçlü sanıyor anne. Oysa ne kadar güçsüz olduğumu bir tek sen bilirsin. Senin gözünde halâ küçük bir kız çocuğuyum hiç büyümüyorum, büyümek de istemiyorum. Sanki yirmiyedi değil yedi yaşındayım. Sana o kadar ihtiyacım var ki anne. Sakın beni sensiz bırakma. Ellerimi bırakma sakın anne... Sakın bir yıldız gibi kayıp gitme mavi gökyüzümden anne...

Sen varsan her şey güzel anne. Daha bir emin basıyorum yere... Adımlarım daha hızlı, yüreğimde daha çok umut var anne... Her şeyi daha çok seviyorum seninle. Seninle daha çok gülüyorum daha az üzülüyorum. Küçük şeylerden mutlu oluyorum, çocuklar gibi oyun oynuyorum sokaklarda... Utanmıyorum yaşımdan, yada biri görürse ne der korkusu yok içimde... Çantamı atıp bir yere top oynuyorum sokak çocuklarıyla yine cam kırıyorum
cama çıkınca komşular yine kaçıyorum anne... Kalp kırmıyorum anne hiç beceremedim bunu... Cam kırıyorum o yüzden kimse beni sana şikayete gelmiyor... Kimseyi sırtından vurmadım anne... Kalleşliği öğrenemedim... Çekip gitmeyi de... Zoru seçtim hep, kolayı hiç sevmedim, sevemedim...

Birini sevmedimse hiç sevemedim.... Sevdiğimi ölümüne sevdim anne... Beni bırakıp hayatımdan gidene kadar, gittiğinde bir daha sevmedim anne... Aşık oldum; korkmadım aşktan nede acı çekmekten... Aldım sevdiğimi karşıma sevdiğimi söyledim. Bana deli dediler bu yüzden anne... Sevmek delilikse ben zırdeliyim... Ben senden öğrendim anne ölümüne sevmeyi... Babamdan öğrendim sevdiğini sahiplenmeyi... İster sevsinler, ister sevmesinler... İster söylesinler, ister söylemesinler... Ben yine de severim... Ben yine söylerim sevdiğimi anne...

Yüreğimi terazi misali ikiye böldüm
Bir kefesine bütün sevdiklerimi
Diğer kefesine seni yeşil gözlüm
Yüreğimin terazisinde kim mi ağır geldi?
Tabii ki sen serserim...
Tabii ki sen esmerim...

ölü bir cam
yaranı sarar gibi
yanaşıyor yanağıma
sis kadar hissizim

bilmem ki
bu dağ sende ne bulur
seni nerede görse
eteğindeki taşı
dökmek için bahanesi olur

kirpiğime batan acının
toprağını değiştirdim

yarına çıkan
adımlarımı küçülttüm
enine çizgiler çektim