insan
utanır bu kalabalıkta yalnızlığından
der yazarım bu şiiri bir boşluğunda gecenin
ki gecede boşluklara düşülür
fikrimden adın yürüyüşe çıkmışsa kalbime
yalnız köpekler ve kuşlar sahipleniyor şehri
kedileri saymazsak
izahı yok gülerken ağlamanın şimdi
gelirken birden gitmeni saymazsak
ben kederli değildim
yorgunluğu çökmüyor yüzümün
gözlerime değil ellerime sızmış
bu takvimde gözyaşı hikmet olsa da
ağlamak itibarsızmış
bir ceketi var çocukluğumun
Kardan kalelerde
kusurlu gülüşlere maruz kalmış aynalar
eğri bir yolu doğrultamamış
sağlam sözleri olan
bakışı nedendir buruk insanlar
Hangi muma bassam parmağımı
ucundaki ip ağlar
kirpiğini koparır parmağın
silerken yaşını
kirpiğin mi ağır?
ben çok büyük değilim
sınandığım bir okyanus
bir balinanın gövdesindeyiz hepimiz
renk ve alatav
çağ dikeni sancılar
çocuk ve küstahken şimdiki halimizden
küllere doğdu ömrüm
kül yanıp gitmişliğin öyküsü
hapsi baykuşların
göz narelerinin
bir yay gerdin göğsüme bir yay
sen ışığınla düştüğünden beri bu pencereden
tek gözüm ılıman iklimlerinde aşkın
tek gözüm kör ayazlarında gecenin
düşmüşüm eline
bir elim yazlık sinemalarda oyuncu
Her yolculuğum yalnız bitiyor
fakat her cephede senin kurşun seslerin
yer yarılsa burdayım diyor yalnızlık
anladım kaybediyorum bulmaya kalmadan seni
gözlerimi götürmüşsün nasıl göreyim?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!