ben bir günde büyüdüm
tuğlalar dizdiler üzerime
güvercinlere sor
böyle inanmıyormuş gibi bakınca yüzüme
güllere sor
takılmıyorum artık kara görünen denizlere
benlik perdesi önünde
gözyaşımla yıkıyorum duvarlarını
hasretin karşısında duramıyorum
kapılıyorum
kabuğundayım cevizin
iki kişi düşer yola biri gölge
çarpar dalgası kayaların
huzur kalana yasak bölge
biri yolunda , biri darmadağın...
bir dünya dolusu boşluk
aldım çehren gibi içime işleyen sözlerini
kağıtta kalemin bıraktığı izden
kokladım ellerin diye
resimlerinle yaşadım ben
ne anlattım
hangi masaydı kör öfkeyle
neleri çiğnedim giderken
avcumun içinde delirmenin özgür
delirmenin vahşi
delirmenin acınası halleri
insan
utanır bu kalabalıkta yalnızlığından
der yazarım bu şiiri bir boşluğunda gecenin
ki gecede boşluklara düşülür
fikrimden adın yürüyüşe çıkmışsa kalbime
yalnız köpekler ve kuşlar sahipleniyor şehri
kedileri saymazsak
izahı yok gülerken ağlamanın şimdi
gelirken birden gitmeni saymazsak
ben kederli değildim
kalabalıktır gülüşün
sokaklarda yaz mevsimi
bir vapur insan
sıcak güneş gibi
bir kucak gül gibi
dal gibi bir zeytinde
yorgunluğu çökmüyor yüzümün
gözlerime değil ellerime sızmış
bu takvimde gözyaşı hikmet olsa da
ağlamak itibarsızmış
bir ceketi var çocukluğumun
Kardan kalelerde
kusurlu gülüşlere maruz kalmış aynalar
eğri bir yolu doğrultamamış
sağlam sözleri olan
bakışı nedendir buruk insanlar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!