İçimdeki mezarlıkta bahar şimdi
Tüm duygularım oksijene aç
Adını anmak yasak bundan sonra
Mesafeler toprak altı
Çocukların korkusu hislerim
Mezar taşlarında adına şiirler
Bak sis inmiş şehre
Göz gözü görmüyor
Gözlerin ise aklımdan çıkmıyor...
Bak yine canlandı,
Hiç dokunmadığım saçların,
Kokusu doldu burnuma,
Kimi vardı varlığı yeten,
Kimi vardı varlığı nefret.
Kimi vardı kardeşim deyip sayan söven,
Kimi vardı kardeşim deyip hakkını veren.
Bir nefes daha almak istiyorum,
Sonra varsın öleyim.
Kimin umrunda...
Gözlerin tanımadığım bir şehir,
Hergün tekrar kayboluyorum.
Mezarım da onlar olsun,
Gittin ya
O günden beri arıyor gözlerim seni,
Kulaklarım sağır diğer tüm seslere,
Seni bekliyor yürek son kez atabilmeye...
Hiç merak etmedin di mi, kabul et!
Aklından bir kez olsun geçmedim.
İnat yapar gibi bulutlar her gece,
Seni bırakıyor yastığıma sessizce.
Sırılsıklam adın dökülüyor,
Ağlamak istiyorum.
Sana giden yollar şimdi uzun,
Vaktim yok.
Hep hüzünlü müydü sonbahar?
Yoksa bir köşesinde yağmurun var mıydı huzur?
Gözlerin kadar güzel gökyüzünden,
Senin için düşerdi birkaç damla toprağa...
Her sonbaharda!
Sonbahar biraz hüzündür,
Biraz yağmur, biraz rüzgar...
Bazen terk ediliştir,
Bazen bırakıp gidiş...
Kurudur sonbahar aslında...
Düşen her damlaya rağmen,
Yalnızlık beni senden sonra çok üzdü,
Yağmur geldi yine, güzdü...
Tüm kuru yapraklar tek tek düştü,
Senle geçen tüm zamanlar sadece düştü...
Bu sabah hayallerim sensizlikle görüştü,
Sensiz geçen zaman benim için ölüştü...
Ellerim buz gibi yokluğunla yine,
Birkaç damla gözyaşı var gözlerimde.
Dönüp bir kere seni seviyorum de,
Yansın dünya sonra banane!
Yokluğundan bir kazak kalmış geriye,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!