Yıllarca meydan okur gönlüm
Kim demiş küllenmiş aşkım.
Hangi dil cesaret etmiş,
Ben sevmekten caymışım.
Tersine;
Gittikçe artan bir sevgiyle
Tükeniyor bazen en güçlümüz bile
Yerinden oynuyor taşlar bir zelzeleyle
Yara alıyor iradeler
Zaaflar nüksediyor aniden
İçimizde ölenler, sağ kalanlar
Artık bakılmıyor aynı gözlerle.
Bir ben vardı az önce
Keşkelerin boşluğunda,
Yörüngesinde acabaların.
Sadece bir an
Kader yazmış yazacağın
O geçti buradan
Gerçeği mi bilmek istiyorsun?
Evet kıskanıyorum.
Birisiyle görünce seni
Kendimi tanıyamıyorum.
Haddim değil, belki hiçbir şeyinim.
Lakin öyle bir an geliyor ki
Aşka düşmeye gör kıvılcım yeter,
Bir gölgedir O varlığın ezer geçer.
Gerçeğin bittiği, ah o mavi gözler!
Sevda yollarında bir güzelin hayali
Aslı, hakikati sevmekten beter.
Bilir misin?
Düşlerin yanmasıymış ayrılık.
Mutluluğun tek bir ana sıkışıyor da
Yokluğun sığmıyor yarınlara.
Ne dersin?
Kaldı mı bir yalan yaşanmadık.
Biliyorum.
Yanlışlar içinde çırpınıyorum.
Olmamalıydı.
Yerin dibine giresi bu gönül
Böyle yanmamalıydı.
Bir korkuydu içimde büyüyen
Zamandı onu büyüten.
Bugün dünden daha farklı,
Ya yarınlar?
Göremiyorum; nedir anlamı?
Allahım şüphe yok ki her şeye kadirsin
Korku korku aktım kaybın yollarında
Aklımda Allah’ın O güzel kulu,
Ümitsizlik çökmüş gönlüme iflah olmaz,
Yaşanmış yıllar ve yaşanamayacaklar,
Eceli bilir de ayrılığı hiçbir kitap yazmaz.
Söyleyemediklerim var.
Ve yazamadıklarım…
Aklıma geldiğinde ürperten
Dayanılmaz korkularım.
Ne verdiğim nefes kefareti
Alacak nefeslerimin,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!