Gece aydınlığı boğmakta
Ay gökyüzüne doğmakta
Güneş de kaybolmakta
Akşam olmakta...
Bülbül yuvaya dönmekte
Gecenn onbirinde
Sen ve Nükhet ODTÜ'de
Teoman konserinde
Ben acılar içinde
Telefon ettim bulamadım
Konuşacak ne çok şeyimiz var,paylaşacak ne çok şeyimiz...Tanrım ömrümüz yetecek mi hepsini yapmaya?
Sana ne söylesem,yüreğimin sesiyle konuşuyorum inan.Hangi sözcük dökülüyorsa dudaklarımdan,bil ki yüreğimin söyledikleri bunlar...Yanlış anlaşılabileceğime dair en ufak bir kaygım yok.Zaten aşk kaygılardan arındırılmış olmayı gerektirmez mi? Kaygın varsa eğer aşkı nasıl yaşayabilirsin ki? Sen olduğundan beri hayata ve insanlara dair bütün kırgınlıklarımı kaldırıp attım bir tarafa.Uzadı cümlelerim farkında mısın? “Evet” yada “Hayır”dan oluşan tek kelimelik cümleleri kullanmıyorum artık. Çocuk gibiyim, çocuk... Başkalarına saçma gelebilecek her şey mutlu ediyor beni. Sanki her şeyi ilk kez görüyorum. Dün gece perdeyi çekip camdan bembeyaz karın yağışını izledim. Bunu yapmayalı ne kadar uzun zaman olmuş... Bir mucize bu, biliyor musun? Bilimsel açıklaması ne olursa olsun umurumda değil. Bir mucize bu...
Meğer ne çok şarkı bilirmişim ben, ne çok şarkı “en çok sevdiğim şarkı”ymış... Nereye gitti hüzün şarkıları? Yoksa ben mi duymuyorum? Her şarkı içimi okşuyor, her şarkı aşkı anlatıyor. Eşlik ediyorum, bağıra bağıra söylüyorum, coştukça coşuyorum.
Senin yanında nasılsam sen yokken de öyleyim, varmışsın gibi yani...
İmkansız hiçbir şey yok bize. Aşk sevmez imkansızlığı bilirsin. Yanımda olmayışın seni yaşamama engel değil. Sana sarıldığımı, kokunu içime çektiğimi, tenini, ateşini düşünüyorum, ne güzel...
Bir iddiam var bu aşkta. Her şeyin olmak istiyorum. Sevincin, isyanın, kızgınlığın, hüznün, aldırmazlığın, çocukluğun, yalnızlığın, yorgunluğun, enerjin, gözyaşın, gülüşün, korkuların, cesaretin, alınganlığın... Ben sana ait olmayan ne varsa çıkardım hayatımdan. Senin olanı yaşamak istiyorum. Sana dair hiçbir korkum yok, yüreğim senden gelecek her şeye sonuna kadar açık. Bir tek kaçışlara, gidişlere kapadım yüreğimi.
Güneş elveda diyor batarken ufukta
Bulutlar artık mavi değil kızıllaşmakta
Ay ışığı kaplıyor gökyüzünü usulca
Akşam olmakta
Güneş bulutların arasından kaybolmakta
Gözlerim hasret dünya güzeli kızıma
Kydım onun için baharıma, yazıma
Yıllarcaa dayandım, su katılmamış sızıma
Bakmayın siz şimdiki nazıma
Kızımdan uzak bir an bile fazla
'Yaşlılığıma verin, aymazlığıma' derdi bir bilge
Yıllar geçti aradan tekerrür mü etti hayat
Bilge ben bilgisiz, özlediğim sıcak gözler
Artık dönmeye de hacet yok
Bulmayı beklediğin gidince
Kalmaya sabır mı kaldı ki,
Aşk bir busedir kimi zaman
Kimi zaman bir gülüş
Bir sözdür söylenen
Bazen beraber ölüş
Bir histir anlatılamayan, yaşanan
Kasım yağmurları yağarken yüreğimde
Ben sensiz ve sessizce ağlıyorum köşelerde
Kalbimde sızın, gözlerimde hayalin
Sensizlik başıma vurmuş, başım duvarlara
Ağrı sızı boş, dünyadan ötedeyim
Aklımda sen, elimde kalemim
Tükenir yazmaktan, tükenmez
Herşeyim sana bağlıymış meğer
Ben de dahil
Seni bıraktığımda anladım
Kalemimle kağıtlara ağladım...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!