Suzan Kuran Şiirleri - Şair Suzan Kuran

Bir aşk biliyordum
Hep özlüyordu
Paramparçaydı öpüşleri
Dudaklarında
Geçeye güneşi
Büyütüyordu

Gecenin parmaklarında
Gizemli suskun ay
Denizin en mavisini
Koynunda saklıyordu
Bulutlar arasından
Utangaç bakışlarla

Ben kadınım
Yoksun olsun sevgilerim
İhanetten, yalandan
Günahlarım aşklarım
Kadar çıplak ve durudur
Gözyaşlarım yıldızlar gibidir

Alıp götürdün benden
Kar beyaz yüreğini
Bir de o çok sevdiğim
Gece gözlerini
Anlaşılmaz ki aşk
Yaşanmazsa ayrılık

Son kuşlarda gitti
Yalnız kaldı ağaçlar
Stockholm’ün
Geceleri bembeyaz
Loş ve ısız tüm
Sokaklar

Adina siirler yaziyorum Bir oya gibi isliyorum Gözlerini, yuzunu, ellerini Duslerim tunemis Yarali bir kus kanadina Bilmez ucacak yerini Yakalamak istiyorum Inadina mutlulugu Guzel bir askin adina Özderede yine Muhtesem Bir gun batimi Yelkenliler geciyor Gözlerim önunden Öpmek istiyorum Guluslerini Firtinalar aliyor Ellerimden Suzan Kuran

Aşk hiç bu kadar
Güzel ağlamamıştı
Yaprak yaprak
Dökmüştü yaşlarını
Yangın yeri yüreğine
Kumdan şatoları

Her ayrılık
Bir hüzündür sevdiğim
Her veda
Sesiz bir keder
Donuklaşır birden
Güneşi öpen bakışlarım

Sevgilinin koynunda
Bir gül açmış
Boynunu bükerek
Üşümüş şebnemleri
Sevdasına küserek

Aşkın büyüsü var yüzünde
Hep özlediğim
Yıldızlar kadar parlak
Denizler kadar derin
Bize sunulan
Bir bağ var gözlerimizde