Sustum Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Sorarsanız bana bu hayatta ne öğrendin?
Haddimi bilmeyi öğrendim.
Beni anlamayacak insanların yanında konuşmamayı öğrendim.
Bir de ne olursa olsun insanların beyinlerindekini değiştiremeyeceğimi öğrendim.
O yüzden ben hep sustum.
Susmanın insanı kanattığını öğrendim.

Susmanın bu kadar acı olduğunu bilseydim susar mıydım? Bilmeden sustum.
Sustukça parçalandım.
Parçalandıkça daha da suskunlaştım.
Sonra da konuşmaya başladım.
Avaz avaz bağırdım.
Yeri geldi haykırdım.
Boğazıma yuva yapan bütün kelimeleri tek tek tükürdüm.

Bazı kelimeler ayaklarıma takıldı,
Bazı kelimeler ellerime dolandı,
Bazı kelimeler dudaklarımı kanattı.
Ama vazgeçmedim konuşmaktan.
Dilimin damağıma vura vura parçalanışına şahit oldum.
Virajlı yollardan geçer gibi kıvrılışına şahit oldum.
"İnsan söylediklerinin esiridir" sözü yankılanıp durdu hep kulaklarımda.

Dilimin konuşup kalbimin sustuğu gün,
Sanki küstü bana yüreğim
Ve bir daha hiç konuşmadı.
Oysa sadece bir kere konuşmasını isterdim
Ya da haykırmasını.
Olmadı, olduramadım.

"Konuşursam dilim yanar" dedim,
"Ya susarsam yüreğim yanar mı?" diyemedim.
Diyemedim.
Dilim yoktu.
Ellerim kırıktı.
"Beni siz bu hale getirdiniz" diyemedim.
Diyemedim hayat,
Beni doğurtan ebenin deyip sustum.
Sustum işte.
Sustum.
04.07.2024 15:48