Suskunluğum Şiiri - Turcan Durmuş

SUSKUNLUĞUM

Yalnızlığın uçurumundayım, sesim yankılanmıyor,
Ruhumda kopan fırtınalar bile sustu artık.
Suskunum, çünkü kelimeler yetmiyor,
Çünkü sessizlik bile çığlıklarımdan daha gürültülü.
Kırık cam parçaları gibiyim,
kalbim dağılmış ve her bir parçası ayrı bir acıyla çığlık atıyor
Sevda denizinde boğulmuş bir gemiyim ben,
Yelkenlerim yırtık,
rotam kaybolmuş,
umudum ise batmış.

Geceler beni yutuyor,
yıldızlar bile acımasız,
Ay bile ışığını esirgiyor benden ,
Karanlığın koynunda yitip gidiyorum,
Yaşadıklarım birer zincir gibi bağlamış beni,
Her hatıra, bileklerimde birer pranga gibi.
Kalbim bir harabe; kırık, dökük ve yalnız,
Senin yokluğunda rüzgârda savrulan bir yaprak gibiyim.
Nefes aldığımı zannediyorum,
ama her nefeste
Ciğerlerime dolan zehir gibi içime işliyor acın.
Her sabah kendimi bulmaya çalışıyorum,
Ama aynaya baktığımda
sadece bir gölge görüyorum.
Bir kırık ayna gibiyim şimdi,
Yüzümü görmekten korkar oldum,
Her parçamda bir yara,
Her yansımada bir kayıp....

ömrümce Sevinç diye bildiğim şey
bir masaldı belki de,
Şimdi sadece geçmişimden kalan bir kül yığını kaldı elimde.
kendi kendime soruyorum:
Hangi baharın çiçek açacağını bekliyordum ki?
Sen beni terk ettin, ama aslında ben kendi kendimden terk edilmişim,
Kendi içimde bir yabancı olmuşum.
Ve ben o eski benliğime bir daha asla dönmeyeceğimi biliyorum.
Şimdi bu suskunluk,
kalbime saplanan paslı bir hançer gibi,
Ve bu yorgunluk,
beni alıkoyan ,
canımı almak isteyen bir cellat sanki.
Artık yaşam sevinci Seninle birlikte gömdüğüm bir hayal,
bir masal,
onu kendi ellerimle kazdığım mezara,
kendi ellerimle koydum
Bir mezarlık gibiyim şimdi,
İçimde ölüler var,
Her biri bir anı,
Her biri bir acı,
Her biri bir kayıp,
Her biri biraz sen.
sanki bir savaş alanı gibiyim,
İçimde patlayan bombalar var,
Her biri bir yara,
Her biri bir acı,
Her biri bir kayıp,
Her biri biraz sen gibi.