Sürgünler Sürgünü Şiiri - Ahmet Eren Erd ...

I-KİBİR VE SÜRGÜN
Sürgünler sürgününde sürgün oldum ilkin.
Süründüm, sürüldüm, süzdüm ve süzüldüm!
Çölde öylece ilerleyen bir kartanesi gibi,
Her hamlemde eriyerek süründüm!

Kalplerin huzurundan sürgün oldum ilkin.
Bütün gönül bahçelerinde,
Kalbi hasta bir ağaç gibi,
Kesildim, bilendim, yakıldım ve yarıldım!
O soğuk tayfunda kalbim yandığında,
İçimde tutuşan leylaklara sarıldım!

Özgürlüğün huzurundan sürgün oldum ilkin.
Kendine vurulan zincirlere direnen boynum!
Özgürlüğünden ödün vermeyen ruhum!
Ruhumdaki hayal meyal özgürlüğe sarıldım.

II-SEFİL VE SÜRGÜN
Düşlerim civarında geziyordum!
Bana yüksek bakan kişiler gördüm.
Her biri sanki bir sıradağ idi.
Sıradağların üstüme yıkılışını gördüm!
Doğruları söyledim süründüm!
Yanlışlara dokundum sürüldüm!
Taşlandım, harlandım ve Ekabir oldum.
Ey karşımda bana bakan azgın korku!
Sen misin bana baş kaldıran doğru?
Sen misin beni yalanlayacak gerçek?
Sen misin ölümden korkan leş?
Sen misin hayatından vazgeçmeyen ölüm? Sığındığın değersiz hayatın mı kurtaracak seni?
Yoksa canından değerli saltanatın mı?

III-ASİL VE SÜRGÜN
Düşlerim civarında geziyordum!
Yenilginin huzurundan sürgün oldum ilkin.
Ayağımın altında gezen sefiller,
Bahtımın büyülü divanına kefiller.
Tahtımın karşısında kokuşmuş nevha-ger gibi,
Bana muratlarını söylerler,
Eski günlerim kalmaz akılda.
Ey mukaddesatını unutan insan!
Bozgunculuk çıkarmak sana vazife değil midir?
Ey topraktan yaratılan ademoğlu!
Geldiğin yeri unutmak sana vazife değil midir?
Ey hamallığa mazhar beşer!
Senden olanı ezmek sana vazife değil midir?
Ey ölçüde hile yapan efendi!
Adaleti tahsis etmek sana vazife değil midir?
Hayır, hayır.
Saraylar ayağımın altında paspas!
Tahtlar elimin kiri!
Karşıma dikilen zavallıları sürgün ettim ilkin.
Söyleyin!
Beni bekleyen ölüm; nerede, nasıl, ne yapıyor?
Ölümün huzurundan sürgün oldum ilkin...