Sis Şiiri - Hikmet Küçük

Bir sabah uyandığımda gözükmüyorsa sokaklar,
Hissiyatımın tercümanı olur şehre çöken sis.
Küçücük zerrecikler, içinde ne sırlar saklar,
İçim içime sığmaz, dar gelir o günde sokaklar.

Hele sessiz, kimsesiz bir parktaysam o anda eğer,
Bir de sararıp, dökülmeye başlamışsa yapraklar,
Orada geçirdiğim her dakika, bin asra değer.
Burasıdır cennet, yeryüzünde cennet varsa eğer.

Nasılsa uzaklar gözükmüyor, hayale sınır yok,
Bak, Kaf Dağı hemencecik şurada mı duruyor ne?
Oradan yanı başıma düşünce sihirli bir ok,
Bütün sıkıntılarımı dağıttım, artık hüznüm yok.

Hani dağ başları dumanlıdır ya, efkarlanınca,
Benim dumanım ise, sabaha çöküveren sistir.
Gördüğü çiy tanesini billur kristal sanınca,
İnsan, hayattan daha bir zevk alır efkarlanınca.

Ey sis! sen yine de sadece benim etrafımda kal.
Bilirim, çoğu insan aydınlık bir hava ister.
Gezinmek dilersen, hevesini benim bahçemde al.
Ve sakın ha, saflığını bozma, hep böyle temiz kal.

(Eskişehir 9/9/2005)