Bir sümüklüböcek gibi iz bırakıyorum
intiharımın arkasında.
Kimse bana acımasın ve,
Son ana kadar mücadele ettiğim
Kazınsın diye hafızalara.
derin çatlaklar var artık ruhumun karanlık odalarının boyasız duvarlarında
garip bi şekilde sızıyorum o çatlaklardan artık
kaçmaya çalışıyorum kendimden koşar adımlarla
inanmıyorum çoğu zaman bunu yapabileceğime
ama yinede deniyorum işte
bitmez tükenmez bir hevesle
Dokunuşundaki o esrarengiz tılsımı anlatabilseydim eğer,
Açıklayabilseydim o sırrı,
Beni uykumda öldürmek zorunda kalabilirdi melekler.
Yazabilseydim seni nasıl sevdiğimi,
Dökebilseydim kelimelere dokunuşunun bana hissettirdiklerini
Bozulurdu tüm ezberler.
Anlat diye girdiler konuya.
Sustu bir süre, sonra başladı konuşmaya
Sessizlik biriktiriyorum
Geceden çalabildiklerim kadarıyla
Dedi...
Ve korkuyorum çok
Aramaktan demiyorum,
Ama bulmaktan vazgeç.
Anlamlandırmaya çalışma her bulduğunu,
Sen çoktan kaybettin
Anlamlı bulduklarını.
Askıda unutulmuş bir ceket kadar yalnızım son günlerde
Sebebini bilmediğim hüzünler boğazıma takılan
Yanımda yoksun diye sitem etsem
Fayda etmez bilirim
Uzakları özler gözlerin
Gitme kal desem faydasız
Baktığım bir denizden fazlası olmalı,
Boğulmak için bir nedenim.
Yoksa ne diye bir çift göz için
Bütün mavilerden vazgeçeyim…
Bazen kaybolur insan zamanda
Var mısın yok musun belli değil
Her şeyinle ordasın
Ama
Hiç birşeyinle yoksun işte.
Adın..
Adını bağırıyorlar arkamdan, yüzüme.
Dönmeye takatim yok
Kendi eksenimde bile...
Bahaneler uydururuyorum sonra.
Yenik düştüğüm her savaşın ardından.
Ağlayan ben değildim ki gidişine.
Göz bebeklerimdi.
Ne var ki şimdi onlarda büyüdü.
Gülümseyerek bakıyorlar artık bizden kalan resimlere...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!