Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

ah karagözüm gözlerinin karalığı bellidir
yitip gitti senin de adın ve sanın yerdedir
bu yalnızlık garipsetir adamı yabanıllaşırsın
kabahati onda değil, bunda değil bendedir

kaybettik ne varsa yoksa her şeyi

Uzun yolların dağı indirdi boynunu yere
Az önce geçip gitti narin salınışlı üzgün bakışlar
Yoktu artık çok uzaklardan gelen o haber de
Yoktu kum fırtınaları gibi hafızalara kazınan hatlar
Düşmez gayrı yere çöl raksçısının gölgesi
Çoktan silinince ayak izleriyle yolun bitmez çilesi

bak şimdi yanımdasın ya
özlem giderdiğin kadar senin
gözlerin beni görüyor ya
vuslat ayrılık kadar senin
içinde fırtınalar kopuyor ya
heyecan çektiğin kadar senin

dalından kopmuşsa bir yaprak
zamansız ölmüşse bir çocuk
düşmüşse insanlık ayaklar altına
ağlayacak çok şeyimiz var
ağlayalım

aşk dediğin şey
zamansız açması gibi bir çiçeğin
dağ zirvelerinde donmuşken hayat
yaşama umut olan kardelenin
aşık dediğin
yanmıyorsa kerem gibi

dur
bir yerden çıkacak ya bu gözyaşı
banahanesi sen ol
ıslansın
yine dökülüp düştüğü yerde
yansın tenim

mumları yaktım gel
söz verdi güneş geç doğacak
dökülünce dudağımdan şarkılar
yere basacak çıplak ayaklarım
yıldızlar dolacak gözlerime
gün yüzüme vurana kadar

yine bir 10 Kasım günü
hüzündeydi hava
karmaşıktı bulutlar
sakindi bildiğim tüm ırmaklar
ve su
içine gömülmüşcesine sessizdi

neokalite çıkmıştı sergiye
entelijansiya yaşamlar vardı artık
hedonistim diyordu bir kesim kendine gururla
nihilistti en sonunda bizimkilerde
kavafisler de vardı önemsenmeyen
istanbul gibi karmaşıktı yaşamlar

şiir yazmak ne kolaymış
bir metni cümle cümle satırlayınca
ona şiir diyorlarmış
şiir yazmak ne kolaymış
arkadaşıma dediğim her satırı
alt alta sıralayınca