Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

yoruldum bu karışık düzenin kurmacılarından
ihtiyarlıktan değil
yoğunluktan yorgunluktan
iki sözün bumerang olamayan etkisizliğinden
havaya suya konuş
taşa toprağa

Kuşlarmışçasına uçsak
günahı boynuna ya
biyolojik silah mıymış ne
hem kuşu hem sevenini öldürürmüş
kuşa verilen bu hastalık

batsın senin bana gelen elindeki gül dikeni
yitsin hemen savurduğun duyguların gam küreği
bitsin artık sahteliğin oynadığı mask çemberi
gitsin artık nimbusların kavradığı gam yelleri

bu başları kim dikti ki başımızı kazıdılar

beklemeyi öğrenmek istiyorsan
lalelerin düşünü ek yüreğine
kalbin kök saldıkça ciğerlerine
gözlerin hevenk hevenk çiçekler açsın
sen gül
gül içine

Sen, düşün ki kandırdın herkesi
Sen, kazanınca yendim sandın her şeyi
Sen, şimdi dostum var diyorsun ya,
Kaybedince bak yalnızlığına
Sen, körden de körsün, açılmaz pencerelerin
Sen, beslendim sandığın karanlık kalbinin tasından

tarumar oldu bahçeler gülü yok
başka bir dikili ağacı yok
olsa da meyvesi yok, dalı yok
kaç kilometre yol gitti anlamı yok
yok sesi yok seveni yok
yapayalnız bu dünyada sazı yok

boşuna değil çekip gidişim senden
bekleyişlerim yok öyle
döktüm eteklerimdekini
anla ki dünya çok küçük geliyor artık bana
bu yüzden sığmayışım
nereye gitsem dar, rutubetli, yapışkan

sırası gelince devir teslim edilir bayrak
kimininki anlı şanlı yaldızlı
kimininki taştan toprak
sıradandır belki de ama ne çıkar
bir nefes kadar kolaydır her şeyi harcamalar
ve onu verince biter ömrün hikâyesi

ne oldu hepinize
yine yitirmişsiniz çok şeyinizi
bu toprak kavgası başkadır
hani giriverir ya izinsiz birisi hanenize
koşarsınız polise

döküldü eteklerime topladıklarım
gırnatam çalmadı bu gün
her yer sessizliğe gömülmüşken
bu gün de ötmedi horozlarım
gıdaklamadı artık yok
tavuklarım kazlarım