Sezen Dincel Şiirleri - Şair Sezen Dincel

Şehir mi eski yoksa insanlar mı?
Kıpırdayan yaprak mı dalında
Yahut zaman mı?
Yaşamak hayatı soluyarak
Ve ölmek bir çırpıda.
Ne gariptir bir hülyayı derinde yaşamak...

Elimin ayasında yazıyordu seni sevdiğim
Ve gecenin ayındaydı hüzün,
Sensizlik yıldızlar kadar parlaktı...
Nerdesin?

Ufukta kaybolan bir küçük gemi
Din fırtına artık bitsin elemi
Dalgalar sen ol bana sevgili
Son sözün olmasın bana ayrılık

Sobe demek isterim bulamam seni

Bu gece efkârlıyım,
Sensiz olmak da güzel;
Kârlıyım…
Sayende şair oldum…

Bu son bedduamdır sana;

Uzansam tutamayacak gibiyim
Gözlerimi kapıyorum
Bir ışık, bir kapı var, Cennetteyim.
Yoruldum desem durmak yakışmaz
Farz et ki nöbetteyim
Bekleyiş bu, elbet bitecek

Saatin hiç durmayan sesi
Tik tak tik tak
Kalbimin duyulmayan atışı
Güm güm güm güm
Ay henüz hoşça kal dememişken geceye
Masamda eriyen bir mum

Su sesi, 

Ezan sesi,
Sağımda ve solumda
Kiramen Kâtibin’ in sessizliği...
Gönlümdeki kuş,
Gökyüzüne uç...

Yaşanmışlıkların yaşanmışlığı korkutuyor beni
Bir o kadar da senin bakışların
Ta derininde yüzmek isterken o mavi gözlerinin
Olmuyor, boğuluyorum…
Nefes almak çok daha zor senin okyanusunda
Benimkinden çok daha mavi koyusu

Orada birileri var kalem kardeş
Bizden, içimizden…
Orada birileri var kalem kardeş
Bizim sokaklarımızda sahipsiz
Yazımdan habersiz
Orada birileri var kalem kardeş

Sen kokuyor hayat
Senin nefesin içime dolan
Yastığımın yatamadığım tarafısın
Uçurtmamın tutamadığım
Gezemediğim şehirlerimsin zamansızlıktan
Bitiremediğim şiirlerim