Sevinç Atan Şiirleri - Şair Sevinç Atan

BENİ DÜŞÜNECEKSİN


Ne zaman o nihavent şarkı gelse aklına,
Ayaz yemiş ilkbahar dalına döneceksin.
Bir sevdalı bulutun takılıp saçlarına,

Ayrılık kapıya dayandığında,
Anlatır gerçeği bir çift nemli göz.
Sevdanın sonuna geldik diyorsun,
Ağzından yel alsın o ne biçim söz.

Demek ki kalmadı artık çaresi,

Gidişin şaka gibi, sanki şu gülen sensin.
Hayalin kollarımda yatıyor zaman zaman.
Her köşede sen varsın, usulca gelen sensin.
Yüreğimde hasretin tütüyor zaman zaman.

Bunca yıl nasıl geçti masal olan gün gibi.

Sahralarda bülbül ötmez, gül bitmez.
Neredeyim, ne haldeyim, gör beni.
Çıkmazdayım burdan öte yol gitmez,
Ne af dile, ne bir daha sor beni.

Derbederim, tükeniyor dermanım.

'KAZARA BİR SAPAN TAŞI BİR ALTIN KASEYE DEĞSE,
NE TAŞIN KIYMETİ ARTAR, NE KIYMETTEN DÜŞER KASE.'

Zamana hükmeden bu söz, hür vicdanın sesi olmuş,
Sözün cevherine eren, erdemin sırrını bulmuş.

Yıldızlara yol bulunur,
İster uzak ister yakın,
Gel bu gece yanımda kal,
Ay büyürken gitme sakın.

Samanyolu deniz ve sen,

Bu nasıl aşk sevdiğim?

Her derdi beni bulur.

Yâr elinden çektiğim,

Unutur sanma sakın sen gibi sultânı gönül.
Dilerim hiç yaşamaz sevgide hicrânı gönül.
Ne sitem var, ne giden var ne de kalbimde hüzün.
De ki,rûyâda görürsün sen o cânânı, gönül...

Deli gönlüm yine ırmak gibi mahzûn akıyor.
Ne zaman göz göze gelsek, niye şimşek çakıyor?
O bakışlar bilemezsin ne yürekler yakıyor,
Ne zaman göz göze gelsek, niye şimşek çakıyor?

Kopuyor fırtınalar, sarsılıyor can kafesim.

Gün batımı usulca öperken saçlarını,
Sanki kızıl bir tüle bürünür İstanbul'um.
Gurubun nazlı eli, okşar yamaçlarını,
Taşın toprağın altın görünür İstanbul'um.

Kim bilir kaç sevdalı destan yazmış adına,