Sevinç Atan Şiirleri - Şair Sevinç Atan

Bir şarkıydı yaşamak senin olduğun yerde.
Mutluluk gözlerinin içinde erimekti.
Lacivert bir akşamda, aydınlık bir seherde,
Var olmanın anlamı seni sevmek demekti.

Seni sevmek demekti, baharların gelişi,

Öyle bir masaldı o bilmem nasıl anlatsam
Avucunda taşırdı denizin kokusunu.
Hâlâ görür gibiyim hangi köşeye baksam,
Gözleri vardı yeşil, en yeşil, su yosunu.

Hani değdikçe yakan, hani sardıkça saran.

Bir güneş parlar ki her dem kâinat pervânesi,
Her bulut bir damla ister cân onun divânesi.
Kör mü olmuş görmeyenler her şeyin mânâsı o.
Rabb'imin hükmündedir dünyâ misâfirhânesi...

Sahralarda bülbül ötmez, gül bitmez.
Neredeyim, ne haldeyim, gör beni.
Çıkmazdayım burdan öte yol gitmez,
Ne af dile, ne bir daha sor beni.

Derbederim, tükeniyor dermanım.

Dünya malı dünyada kalır, gâma gerek yok.
Bizden daha evvel niceler göçtü de gitti.
Mânâdan uzak ruhtan uzak derde düşenler,
Bilmez ki nehirler ve sular geçti de gitti.

Kalmaz o güzellik, o gülüşler, o bakışlar.

Fırtına öncesi korkulardayım
Ne olur kalbimi ateşe atma.
Hangimiz suçluyuz sorgulardayım,
Beni bu girdapta yalnız bırakma.

Aşkın benim için hiçti diyorsun.

Dur gitme, ne olur burda kal biraz,
Henüz sensizliğe hazır değilim,
Omuzuma yaslan şöyle dal biraz,
Henüz sensizliğe hazır değilim.

Bırakıp gidersen kahrolurum ben,

Adını koymadığım,
Tadına doymadığım,
Gününü saymadığım,
Bir şey var aramızda.

Avuçlarımdaki su,

Zeytin gözlüm, buğday saçlım, gel beri.
Gelişine, gülüşüne, vurgunum.
Güneş gibi sar, sarmala her yeri.
Hallerimden bilişine vurgunum.

Bir goncasın, cân-evimde açarsın

Takılıp kaldı gönül kirpiğinin gölgesine.
O vefâsız güle benzer, severim öylesine.
Niye vurgun ona kalbim, bilebilsem nesine?
O vefâsız güle benzer, severim öylesine...