Seval Tarhan Şiirleri - Şair Seval Tarhan

Herşeyi içine atarsın da,
Kendini atacak yer bulamazsın...

Bilir misin hicran.!
Derdim çok fakat yok sanıyorlar.
Ben anlatmayı bırakalı çok oldu.!
İnsan neyi dinler ? (Duymak istediğini.)
İnsan neyi anlamaz? ( Kabullenemediğini.)
İnsan neyi bilir? (Sadece menfaatini.)

Sevdami kuşlara anlattım,
Göç ettiği tüm ülkelere haykırdı.

Balıklara anlattım,
Çağlayanlara eşlik edip okyanuslara haykırdı.

İnsan hiç dengine rastlar mı.?
Biri çok severken,
Diğeri ne yapıyor.?
İşte bunu farkettiğin gün herşey anlamını yitiriyor...

Gelmeyi düşünmüyor musun sevgilim.?
Neden bu acı ?
Neden bu nefret ?
Oysaki;
Ben ÇARESİZ,
Ben ACİZ,

Tesadüf bazı şeylerin başlangıcıdır.
Onu keşfettikçe kendimi buluyordum.
Ona baktıkça yüzümde oluşan;
Tebessüm,
Kısılan gözlerim,
Hızla çarpan kalbim,

𝐺õ𝑛ū𝑙𝑙𝑒𝑟𝑖𝑛 𝑘õ𝑟𝑒𝑙𝑑𝑖𝑔𝑖, 𝐷û𝑠ü𝑛𝑐𝑒𝑙𝑒𝑟𝑖𝑛 𝑘𝑖𝑟𝑙𝑒𝑛𝑑𝑖𝑔𝑖 𝑏𝑢 𝑡𝑜𝑝𝑙𝑢𝑚𝑑𝑎 𝑦𝑜𝑘 𝑜𝑙𝑢𝑝 𝑔𝑖𝑑𝑖𝑦𝑜𝑟𝑢𝑚.

Oysa Bir Umut değil miydi.?
Bizi ayakta tutan,
Bize Yaşama Sevinci Veren.
Karanlıkta Korkusuz Olmayı,
Çaresizken Sabretmeyi Öğreten...

Unutmak istiyorum.
Gördüğüm,
Duyduğum,
Düşündüğüm,
Hissettiğim,
Ezberlediğim sokaklar,

Unutulmaması gereken birşeyler var ;
Ummadığın biri sana gelirse, Bil' ki çıkarı içindir.

Ummadığın biri sırtını sıvazlıyorsa, Bil'ki bıçaklamak için yer arıyordur.

Ummadığın biri ağzına bal çalıyorsa, Bil'ki ağzından acı sözler işiteceksin.