Sedai Kavrık Şiirleri - Şair Sedai Kavrık

Gözlerimde sonbaharın eylülü!
Bu çektiğim belki aşkın cezası.
Karalara çaldın bütün ömrümü,
Gündüzlerim bile katran karası.

Elim kolum bağlı sanki esirim,

İnsan sevip sevilince,
Hayata bir başka bakar.
İki gönül birleşince,
Aşk insana kanat takar.

Pembe olur bütün düşler,

Elbet bir gün beni düşüneceksin,
Aradan çok uzun yıllar geçse de.
Sızlayacak için üzüleceksin,
Yağmurlar dolacak kirpiklerine.

Unuttum sanarsın bir an avutur,

Gönülden de uzak düştük seninle,
Böyle mi olurmuş gözden uzakta.
Gelip gelip durur hep üzerime,
Hasretinle yine başım belada.

Çaresiz başımı taşlara vurdum,

Yıllar yılı hep beklenen,
O ilk gülücüğümsün.
Beni hayata bağlayan,
Hayat öpücüğümsün.

Umudumu yitirmişken,

Ne bir umut ne bir aşk,
Ne de gençlik bıraktı.
Varım yoğum ne varsa,
Yaktı hayat yangını.

Kırkına gelmeden yaşım,

Bilmem ki ne diye ısrarda gönül!
Dolaşır dikenli dallarda gönül.
Toz pembe rüyada sanır kendini,
Avunur yalancı sevdada gönül.

Ne umar ki bilmem, bilmez mi boşa!

Yalan sözle oyaladın,
Sandım ki hep geleceksin.
İnan kalmadı hiç sabrım,
Küseceğim göreceksin.

Her gün çıkıp yola baktım,

Duydum ki hala çok seviyormuşsun,
Dalarak maziye ağlıyormuşsun,
Ne garip değil mi, biliyor musun?
Ben de unutmadım haberin var mı?

Şimdi çok perişan, çok pişmanmışsın,

Yaşamış ölmüşüm ne fark eder ki,
Hasretinden derin bir mezar mı var.
Ölmeye lüzum yok yoksun madem ki,
Hasretinden derin bir mezar mı var.

Gündüzüm karanlık, gecem karanlık,