Sebep Ocağın Sönsün Şiiri - Hanifi Okyay

Şu bende ki yara, hasret yarası:
Ne bir firesi var, ne de molası.
Nefsine mi kölesin, kör olası?
Sebep senin, senin ocağın sönsün.
***Kan ağlar gözlerim, ruhum yaralı.
***Ne gelip giden var ne, hatır soranı!
***Çok gördün garibe, kuru soğanı;
***Sebep senin, senin ocağın sönsün.

Dipsiz kuyudan, duyulamaz feryatlar!
Gece zifir karanlık, çıkmaz sokaklar!!!
Ne yaptıysam hayra, çıkmıyor fallar;
Sebep senin, senin ocağın sönsün.
***Kader ağlarını, dokuyup da biçti:
***Benim nasibime de hasret düştü.
***Aklım firar edip, gonüme küstü;
***Sebep senin, senin ocağın sönsün.
Hanifi OKYAY 13.09.2021 / 12:00