Konuşmak isterdim sözcüklerle sessiz,
Fısıldamak beni duymayan kulaklarına,
Aşkı muhabbet eylemek isterdim onlarla.
Halaya durur gibi omuz omuza vermelerini görmek
Ve başını ben çekeyim isterdim yorgun sözcüklerin
Zamanın akışına, ayın, güneşin batışına ve doğuşuna
Kaç kere yandı bu şehir senin yokluğunda
Gecelerin hüzün kokan demlerinde biraz serkeş, kimi zaman kalleş
Hani gün sonu ufkun kızıla boyandığı demlerde susardık ya
Kime susardık, neye susardık ya da neden susardık
Gecelerin karasının ne getireceği belirsizliği miydi bizi susturan
Yoksa biz miydik susmayı tercihen kullanan, bilmiyorum sevgili
Yorgun düşmüş bir ihtiyar
Tütün sarmaktan sararmış parmakları
Keder ve ızdırap yüklü çizgili yüzü
İki büklüm olmuş kamburuyla
Meydan okumuş geleceğe tarihiyle
Sesini Dicle nin sırtına yüklemiş
Oldu mu şimdi söyle
Herkesine rüyasına yatığı gecede, şiir yazmak
Sokakların karanlığa teslim olduğu kaygan yollarda
Kedilerin soba önü, köpeklerin kulübe, serçelerin sıcak saçak aradığı demde
Oturup aymazca şiir yazmak,
Ayaza kesmiş bir havanın ay”ı bile korkutup kaçırttığı bir gecede
Ölümün kıyısında sandalına binip giden biri gibiydi,
Sevdasına tutulduğu yaşamın ona veda ediyor olması…
Dolaşırken sokağında anılarının
Daha sonra hiçbir anısının olmayacağını bilmek, boğazını düğümlüyordu
Gözünün ışığına vurulduğu bir gece deminde
Ağaçların dalına konan bir serçe gibi tedirgin ve ürkek
1988 yılının 16 Martı
Toprak yeni bir örtüye bürünecek
Hayat verecek yeniden gülümseyerek
Çiçekler açacak kelebekler konsun diye
Ama o gece ay hüzünlü
Gece yalnızlığında üşüdüm
Karlar yağıyordu lapa lapa ve bembeyaz
Kar tanelerinin suretinde senin yüzün
Parlıyordu güneşin yüzü misali
Tenha sokaklarda şairliğim tuttu
Karanlığında yalnızlığın aydınlığını andım
Yine bir gece yarısı, karanlık ve yalnız
Hafif bir rüzgâr esintisi yalıyor yüzümü
Yıldızlar mum ışığı tedirginliğinde parlıyorlar
Ağaçların dallarında sallanan sararmış yapraklar
Sanki ritim tutuyorlar rüzgâr esintisine
Ama hasretlikten sararmış yüreği acıtıyor
Gel diyorsun, uzaklarda da olsan
Gece gündüze dönmeden
Ağaçlar çiçeğe durmadan gel...
Bugün düne, anıya dönüşmeden
Ve saçlarına ak düşmeden gel...
Yüreğin yorgun, gözlerin durgunda olsa
Boğulu bir akşamüstü güneş terk ediyor göl mavisini
Kızıla boyanmış dağların eteği zil çalıyor çöken karanlığa
Korkunun kendinden korkup kaçtığı bir demin şafağında
Ressamın gülümsemesi fırçasına yansıyor ve güzel bir tablo doğuruyor o an
Fotoğrafçının biri göz kırpıyor objektifine ve yakalıyor o anı
Kaçan martıyı da son anda yakalamış oluyor o an, martı eksik olsa ne yazar
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!