Rumeysa Sakarya Şiirleri - Şair Rumeysa ...

Ö
Olmamışlıklara merakım çok fazla…
Acabalarla başlayan cümleler kurcalıyor kafamı.
Acaba çok zengin olsaydım yine içer miydim kahvede çay?
Yine hoşuma gider miydi tekinsiz ara sokaklarda yürümek?
Acaba erkek olsaydım ben de mi duygularımı çöpe atmış gibi davranırdım?

Bazen sadece yaşarsın.
Hissederek.
Guguk kuşunun çıkardığı seste huzurlu yaz sabahlarını,
Mutfaktaki çatal kaşık seslerinde annenin varlığını,
Cırcır böceğinin ötüşünde muhabbetli yaz gecelerini,
Fırın kuyruğunda o sıcacık pidenin kokusunu,

Yalnızlığınla oturmak istersen bir avluda,
Sessizce giderim yanından.
Çok şatafatlı şehre gitmek istersen,
Yol arkadaşlığı ederim sana.
Eğer ağlayacaksan aç çocuklar için,
Gözyaşını silmeye yeltenmem hiç.

Gelirim ben,
Sonra günler geçer giderim.
Akla mantığa sığmaz der akl-ı selimler(!),
Ben dinlemez, halime gülerim.
Susarım,
Aylar geçer, şakırım bülbül gibi,

Güzel yerlerin hayranı,
Mahalle aralarının yolcusu,
Hindistan'ı seven,
Ülkesini savunan.
Koyu renkçi,
Her çeşitçi,

Biraz sana yazdım bunu,
Biraz kursağımdaki hevese,
Biraz eskiye olan özlemime,
Biraz anneme,
Biraz ablama,
Biraz da umutlarıma yazdım bunu.

Dünya kaç yüzyıldır dönüyor, kaç milyar canlı geldi geçti şimdiye kadar, ben ise ancak bir iğde ağacının yaşamı kadar nefes alıyorum, sonrasında ölüyorum.
Yaşam sürem dünya için bir önem arz etmiyor, hayat bensiz sekteye uğramıyor, doğada bir kavak ağacı bile benden daha çok vâr oluyor ve tarih kitaplarında yazılmıyoruz çoğumuz, önemsiziz.
Ama insan eşref-i mahlukat, yaratılmışların en şereflisi değil mi? Ben biriciğim aslında, herkes gibi. Dünya için önemsizim fakat, aslında kainat için en önemliyim, olmazsa olmazım, evrenin çekirdeğiyim…Bu ayrımı yapabildiğimizde tamamlanacak eksik olan her şey zaten.
Susmak güzeldir diye savunacaklar,
ama bunu çok konuşarak yapacaklar.
Yalnız kalmak lazımdır diyecekler,

Doymaz idik,
Özgüsünde yemek için yollar teper idik.
Durmaz idik,
Dere tepe il il gezer idik.
Susmaz idik,
Arsız idik,

Benim bir derdim var.
Anlatabilmek için bağırdığım,
Bağırdıkça daha da suskunlaştığım.
Bir derdim var.
Gülümsedikçe içime attığım,
İçime attıkça yaralandığım.

Sandığımız kadar ince olamadan,
Hayalimizdeki huzuru bulamadan,
En doğru kişiyle karşılaşamadan,
Şiirler okuyamadan hatta,
Uzaklara bakamadan,
Dünyanın öbür ucundaki çiçeği koklayamadan,